”Als een man dit kan, kan ik het ook”

Shannen van Hien (27), op Instagram bekend onder de naam Miss Harbour, is one of the guys in de Rotterdamse haven. Ze is de enige vrouwelijke kraanmachinist bij APM Terminals. Al zes jaar lang rijdt ze dagelijks samen met haar vader vanuit Brabant naar de Maasvlakte om de droombaan van hun beiden uit te voeren: kraanmachinist in de Rotterdamse haven.

Dagelijks deelt ze op haar Instagramaccount Miss Harbour foto’s van een dag uit het leven van een kraanmachinist. Foto’s die van over de hele wereld worden bekeken door havenarbeiders, maar ook door mensen die gewoon benieuwd zijn hoe het er daar aan toe gaat op die rauwe haven. “Ik heb echt een unieke baan en maak zoveel mee hier”, vertelt Van Hien. “Mijn tante zei me dat ik dat leven moest gaan delen, dus dat ben ik vorig jaar gaan doen.”

“Hoe kun je nou aan de hand van zo’n klein fotootje beoordelen of ik leuk ben. Misschien heb ik wel een rotkarakter.”

Huwelijksaanzoeken
Adembenemende zonsondergangen, joekels van schepen, prachtige vergezichten, kleurrijke containers, duizelingwekkende hoogtes, haar uitzicht vanaf de veertig meter hoge kraan. Foto’s die je niet snel verwacht van een dame en daarom zijn ze nog unieker. “Ik deel bewust geen foto’s van mezelf, alleen een klein profielfotootje.” Desondanks heeft ze al verscheidende huwelijksaanzoeken ontvangen. Van Hien lacht als ze het vertelt: “Hoe kun je nou aan de hand van zo’n klein fotootje beoordelen of ik leuk ben. Misschien heb ik wel een rotkarakter.”

Ach, ze weet inmiddels na zes jaar werken in een mannenwereld hoe het mannenbrein werkt. “Er hangt hier echt een mentaliteit van niet lullen, maar poetsen, maar daar hou ik van. Ik heb meteen vanaf het begin tegen mijn mannelijke collega’s gezegd dat ze alles kunnen zeggen en niet anders moeten gaan praten.”

Dat betekent wel dat je volgens Shannen een gladde rug moet hebben. “Dat hoort erbij. Het blijft een mannenwereld hè. Maar dat moet het ook vooral blijven. Het is niet zo dat de koningin hier komt werken ofzo. Ik denk dat de mannen meer aan mij hebben moeten wennen dan ik aan hen. Momenteel zit ik in een enorme babyboom. Veel van die mannen worden vader. Zo zie je dat zo’n stoere havenbonk ook een klein hartje kan hebben.”

”Ik denk dat ik een jaartje of zes was toen ik voor het eerst meeging naar de terminal en toen was ik helemaal onder de indruk.”

Wilde dieren
Het was overigens haar stoere vader die Shannen de liefde voor het vak met de paplepel in goot. Ook haar opa waswerkzaam in de haven. “Ik ben de derde generatie. De liefde voor het vak is ontstaan omdat mijn vader altijd met bijzondere verhalen thuiskwam, zoals wilde dieren die meevoeren, en dat maakte als klein meisje veel indruk. Ik denk dat ik een jaartje of zes was toen ik voor het eerst meeging naar de terminal en toen was ik helemaal onder de indruk.”

Toch koos ze voor een hbo-opleiding verpleegkunde. Maar na een tijdje in de zorg te hebben gewerkt, kwam ze erachter dat ze er niet gelukkig werd. “Mijn vader gooide toen een balletje bij me op en zei dat ze veel mensen zochten bij APM terminals. Ik ben meegegaan en ben er begonnen als carrier chauffeur. Je moet langzaam opklimmen, laten zien dat je stressbestendig bent en dat je een goede hand-oog coördinatie hebt. Ik heb hard gewerkt voor deze baan en ben er best wel trots op dat ik binnen anderhalf jaar mezelf letterlijk omhoog heb gewerkt.”

Gevaarlijk beroep
Sinds vier en een half jaar zit ze, net als haar vader, op de kraan. “We zijn directe collega’s. Het is best een gevaarlijk beroep en je moet goed gefocust blijven. We hebben continu radiocontact met alle collega’s. Een klein foutje kan grote gevolgen hebben. Even een praatje pot met mijn vader tijdens het werk, gebeurt dus niet.”

Bijkletsen gebeurt als ze weer met beide benen op de grond staan en wanneer ze in de auto naar of van werk naar huis rijden.

Van Hien groeide op in Rozenburg en Brielle, vlakbij de Rotterdamse havens. Voor de liefde is ze naar Brabant verhuisd. “Mijn ouders wonen hier ook. We wonen vlak bij elkaar, dus ik pik mijn vader op en dan rijden we door naar de haven. We hebben hetzelfde rooster, dus we hebben ook veel tijd om samen dingen te doen.”

Stormen en mist
Zoals gezegd vereist het werk als kraanmachinist uiterste concentratie. Van Hien licht verder toe: “Je hebt geen idee wat er in de container zit en je moet er uiterst voorzichtig mee omgaan. Misschien zitten er wel auto’s in of gewoon potgrond, of iets wat je zelf hebt besteld.”

Het is nog nooit mis gegaan. Wel heeft ze te maken gehad met heftige stormen en plots opkomende mist. “Dan zie je in een klap echt helemaal niks meer, maar echt niks. Dan wordt het werk meteen stilgelegd. Op zo’n moment ben je op elkaar aangewezen en moet je elkaar volledig vertrouwen. Maar meestal zie je van te voren of het weer om gaat slaan, dat wordt nauwlettend in de gaten gehouden vanaf de grond en zelf zie je het ook vaak letterlijk op je afkomen.”

Cadeautje
Last van de hoogte heeft ze niet. Sterker nog: ze geniet enorm van het weidse uitzicht en het uitzicht over de haven. “Ja hoogtevrees moet je niet hebben als je kraanmachinist wilt worden. Ik heb er nooit last van gehad. Ook de eerste keer niet. Ik vind het gewoon waanzinnig werk, geen dag is hetzelfde en je beleeft altijd wel wat. Het is alles behalve een saaie negen tot vijf kantoorbaan. Die prachtige zonsopkomsten en zonsondergangen krijg je er als cadeautje bij.”

Ook bijzonder noemt ze de enorme jachtschepen die soms op een containerschip worden gehesen. “Dan denk ik: waar gaat het ding heen? Laatst heb ik een boorkop geladen van vijftig ton. Die moet perfect geladen worden en zo worden neergezet dat hij niet omvalt. Dat is wel bijzonder om te mogen doen.”

“Toen ik daar de haven opkwam en vertelde dat ik ook kraanmachinist ben, keken ze me vreemd aan. Ik ben in een kraan geklommen en heb ze laten zien dat ik dit ook kan. Ik vind het juist een leuke uitdaging. En als een man dit kan, kan ik het ook.”

Het meest bijzondere vond ze toen ze haar vader in Italië opzocht die daar op een gloednieuwe werf als mentor havenarbeiders aan het opleiden was. “Toen ik daar de haven opkwam en vertelde dat ik ook kraanmachinist ben, keken ze me vreemd aan. Ik ben in een kraan geklommen en heb ze laten zien dat ik dit ook kan. Ik vind het juist een leuke uitdaging. En als een man dit kan, kan ik het ook.”

In tegenstelling tot het werk in de Rotterdamse haven, waar ze enkel zeehonden soms voorbij ziet zwemmen, zag ze daar orka’s door het water glijden. “Dat was echt heel gaaf.”

Op de vraag of ze niet zelf ook in het buitenland mensen op zou willen leiden, is ze heel duidelijk. “Ja, dat zou ik wel willen, maar dan zit er thuis iemand mij heel erg te missen, dus dat gaat hem niet worden.

Corona
Dus blijft ze voorlopig lekker in de Rotterdamse haven werken. Zelfs in tijden van het coronavirus gaat het werk gewoon door. “Er zijn wel strenge controles en alles wordt goed schoongemaakt. En we blijven op ander halve meter afstand van elkaar. Er zijn nog geen coronaslachtoffers gevallen, dus blijkbaar werkt het. Ik ben heel blij dat het werk gewoon doorgaat. Werk is nu alleen nog maar meer  een leuk uitje geworden.”