De horizon als mijn schermafbeelding

De wereld verandert continu en dat is ook zo in de haven. Om mij heen zie ik veel veranderen, en ik zie dat dit invloed heeft op de banen in de haven. Het belangrijkste dat ik zie gebeuren, is dat werken met je handen vervangen wordt door werken met computers.

Vroeger telde een kraanploeg acht man. Je ouwehoerde meer dan bij het gemiddelde theeclubje in een verzorgingstehuis. Nu zit je alleen, zijn er geen collega’s meer om mee te ouwehoeren en heerst de stilte over de werkplek. En de mannen in de kraanploeg worden langzaam maar zeker vervangen door iemand in een klinische ruimte achter een joystick. Thee zal hij wel tot zijn beschikking hebben, maar daar blijft het dan wel bij straks.

Kleinere partijen in de haven houden zich nog aardig sterk, maar het is onvermijdelijk dat de grotere terminals met het verstrijken van de tijd ook de overhand nemen. Blijven roepen dat het zo zonde is van al die menskracht? Het is zinloos want ook de haven van Rotterdam moet mee in de moordende concurrentiestrijd op het internationale toneel. Ook op de Maasvlakte en in de Maashaven wordt het verrotschelden van je collega omdat hij niet doorwerkt, vervangen door getier tegen een beeldscherm omdat het systeem vastloopt. Dat is de onomkeerbare toekomst waarop we afstevenen.

In de taal van de hoge heren heet dat een kans. En uiteraard oriënteren mensen zich op ook andere banen en op bredere functies. Maar is het een kans of is het noodzaak? Ik denk vooral het laatste op dit moment. Al maken al die jonge jongens en meisjes die in de haven werken er het beste van. Het is immers ook hun eigen toekomst en hun eigen boterham waarvoor ze veranderen. Zo zie ik jongens en meisjes die kijken of ze binnen het bedrijf waar ze werken iets anders kunnen betekenen of dat ze een eigen bedrijfje kunnen starten om hun toekomst te verzekeren.

Ook ik oriënteer me. Ook ik zal in mijn nabije toekomst aan de bak komen als planner of aanstuurder of een van de nieuwe functies in die immer veranderende en zich verder ontwikkelende haven. Ik zal de aankomst van schepen en bootjes zo plannen dat het werkproces vlekkeloos verloopt. Vanachter een scherm ongetwijfeld. Maar daar kan ik wel mijn bijna dertien jaar ervaring in de haven gebruiken en kan ikzelf nieuwe dingen leren om ook straks nog van betekenis te zijn in de mooiste haven die ik ken.

Nee, ik zie mezelf niet in driedelig met stropdas naar mijn werk gaan. Daar vind ik mijn oranje jas veel te mooi voor. En als het er toch van komt? Als ik toch een stropdas om moet knopen om mijn brood te verdienen in de haven? Dan heb ik mijn ene mooie Feyenoordstropdas al klaarliggen. Hoe het gaat lopen, zie ik wel. Voorlopig kan ik nog even genieten van die waanzinnige horizon vanuit mijn kraan. Als ik straks achter een beeldscherm beland, dan wordt dit mijn schermafbeelding.