Een veilige haven

Aan mij is vaak gevraagd waarin Rotterdam zo verschilt van andere steden. Vele antwoorden vallen hier natuurlijk te geven. Zelf roep ik vaak: ”Ben je weleens na je vakantie met de auto de stad weer ingereden via de Van Brienenoord?”. Verdere uitleg is onnodig.

Maar het door mij meest gegeven antwoord op de vraag wat Rotterdam zo anders maakt, is… de Rotterdammer. Een tijdje heb ik mijn werk buiten Rotterdam gehad. Los van de nodige heimwee, had ik in die tijd ook altijd weer op te boksen tegen mijn collega’s, voornamelijk over het negatieve imago van de stad en haar bewoners. Men vond de Rotterdammer zelf hard, bot, direct en onvriendelijk.

Dat negatieve beeld is de laatste jaren enorm positief bijgesteld. Vooral omdat steeds meer mensen niet alleen maar van buitenaf oordelen, maar onze stad nu ook zelf komen ervaren.

Het is herkenbaar voor Rotterdammers buiten Rotterdam. Ze verdedigen hun stad vrij fel en zo deed ik dat destijds ook naar mijn collega’s. Hoezo is die Rotterdammer hard, vroeg ik ze bijvoorbeeld. Of ze weleens van de Roparun hadden gehoord, gehoord, van Stichting Jarige Job, de Sunday Foundation, de Pauluskerk, enzovoort, enzovoort. Natuurlijk hebben andere steden dergelijke initiatieven ook, maar de voortvarendheid en het sociale vermogen waarmee instanties in Rotterdam opereren, is in mijn ogen uniek.

Neem nu de de Stichting Ambulance Wens. Een ambulancebroeder heeft een terminale zeeman in de ambulance die graag de haven nog een keer wil zien. Niet nadenken, maar doen, en de zeeman kreeg zijn uur haven, wat voor hem zoveel betekende.

Recent mocht ik de première beleven van de documentaire ‘Tegengif’ over het werk van Casper van Eijck, chirurg in het Erasmus MC. Hij is de strijd tegen alvleesklierkanker persoonlijk aangegaan. U kunt deze documentaire op NPO nog terugzien en ik raad u deze van harte aan. Het laat een bevlogen Rotterdammer zien die zich er niet bij neerlegt dat deze ziekte steevast snel tot het einde leidt. Zonder al te veel te verklappen kan ik u melden dat alles wat een Rotterdammer zo typeert (daadkracht, directheid en een warm hart) in deze documentaire terugkomt. En het mooiste? Tegen alle externe verwachtingen in weet ‘het team Van Eijck’ binnen een ongelooflijk korte onderzoekstermijn resultaat te behalen. Persoonlijk word ik altijd gelukkig van bovenstaande initiatieven en dan vergeet ik er nog genoeg. Rotterdam mag dan wellicht hard zijn aan de buitenkant, maar het is zacht aan de binnenkant. Vele Rotterdammers zorgen ervoor dat mensen die het moeilijk hebben, een veilige haven geboden wordt. En dat is niet iets om mee op je borst te trommelen, een Rotterdammer vindt dat normaal.