Tegen beter weten in

Ik hoor weleens verhalen. Van procesoperators die wel wíllen opklimmen naar een volgende positie, maar te horen krijgen dat er geen volgende stap meer is. De groeimogelijkheden binnen de organisatie houden wel zo’n beetje op na twintig jaar dienstbetrekking. Maar is dat werkelijk zo? Houdt ‘het systeem’ iedereen in zwang? Of maakt iedereen zichzelf – tegen beter weten in – van alles wijs?

Het lijkt soms alsof werkgevers en werknemers verstoppertje spelen: blijf zitten waar je zit en verroer je niet, houd je adem in en stik niet. Omdat het altijd zo gegaan is, vinden veel organisaties het enorm lastig om hun huidige medewerkers nieuwe perspectieven te bieden. En veel prima opgeleide arbeidskrachten met gezond verstand, lijken zich vervolgens neer te leggen bij hun bezegelde lot: ze verdienen dik, doen hun ding en zitten hun tijd uit. Nog twintig jaar te gaan…
Is dit dan hoe de havenindustrie het beste in mensen en de business naar boven krijgt? Hoe we de jonge generatie enthousiasmeren? De energietransitie versnellen? De wereld gaan veranderen? Mwah.

Wat te doen? Bewegen! Ga aan de slag met de vraag: ‘Wat verbindt ons?’ Medewerkers willen een connectie met hun werkgever om zowel persoonlijke als gezamenlijke ambities en dromen na te jagen. En om eruit te halen wat erin zit. Laat je als boardroommember bijvoorbeeld eens wat vaker zien in de controlroom. Daar bevindt zich het laaghangend fruit voor energie, efficiency en nieuwe ideeën. En durf ook als medewerker het gesprek aan te gaan. Helemaal in de tijd waarin ‘arbeidsmarktkrapte’ solliciteert naar woord van het jaar.

Het aanwakkeren van het vuur begint bij jezelf laten zien en bereid zijn om te praten en te luisteren. Een board of het MT mag best een visie hebben, maar dan wel een die wordt gevoeld en gedragen in de hele organisatie. In (opr) echte gesprekken met je teams en medewerkers, openen er deuren en ontluiken er dromen en ambities waarvan je niet wist dat ze bestonden. Het is aan werkgevers om daar structureel onderdeel van te zijn en er in te investeren. Het is aan werknemers om ook aan die boom te schudden.

De tijd van wachten is voorbij. Functieprofiel, vakmanschap of het hebben van een diploma is niet meer leidend voor een specifieke baan, carrière of ambitiemove. Vanuit persoonlijkheid en potentie drijven er andere kwaliteiten en krachten naar boven en blijken mensen op zo veel meer plekken uit de voeten te kunnen én willen dan het platgetreden pad.

Daarom mijn oproep aan werkgevers en werknemers in de havenindustrie: stop met verstoppen achter oude systemen en ingesleten (denk)patronen. Kom tevoorschijn. Dat maakt het makkelijker om je mensen (en dus ook jezelf) blijer te maken. Geheid dat zich dat terugbetaalt in een leuker (werk)leven, een succesvollere organisatie, een eerlijkere wereld en een stuk aantrekkelijkere mainport voor (toekomstige) medewerkers. Buutvrij!