Botlek Beach

Van een bal gehakt met chocoladevla als toetje tot oesters met een dikke chardonnay van Bernardus. In Brasserie De Rotterdammer, gelegen in hartje Botlek, voelt zowel de chauffeur als de directeur zich thuis.

Leen van Popering is elke doemdenker voor. Hij velt alvast jouw mogelijke oordeel. “Op de slechtste horecalocatie die je kunt bedenken, daar zitten wij, Leida, mijn vriendin, en ik. Er staat vrijwel altijd file voor de deur, ik praat over de A15, je hoort altijd herrie van de fabrieken in de Petroleumhaven. De Brug der Zuchten, het is onze toegangsweg. En toch is dit geweldige plek, het industriële hart van Rotterdam. Aan Botlek Beach is geen woord gelogen. Ik ga het je bewijzen.”

Zijn directe buurmannen zijn Botlek Stores en Tex Totaal Centrum, even verderop zit Esso. “Weet je waarom dit gebied de Botlek heet? Vroeger werd er bot gevangen.” Dat ze er naast het net visten, dat bedoelt hij. “Bot, die platvis, zwom hier ooit.”

De pilaren in Brasserie De Rotterdammer zijn behangen met scheepstouw, de lampen boven de eilandbar zijn bouwhelmen. “We verkopen behoorlijk veel nul punt nul, bier zonder alcohol. Er woont niemand op loopafstand. Iedereen moet terugrijden, de truckers uitgezonderd.” Naar de wificode hoef je bij Leen en Leida (van der Sluis) niet te vragen. Het wachtwoord truck010 is er verheven tot een soort slogan.

Aan de muur, net onder het plafond, staat ‘het enige echte volkslied van Rotterdam’ voluit beschreven. Toen wij van Rotterdam vertrokken met de Edam, een ouwe schuit, met kakkerlakken in de midscheeps en ratten in ‘t vooruit, toen hadden we een kleine jongen als Ketelbink bij ons aan boord die voor de eerste keer naar zee ging en nooit van haaien had gehoord. “Ik heb het laten checken. De tekst klopt tot achter de komma.”

Leida schiet Leen aan. Of hij de gefrituurde augurk in een jasje van panko wil voorproeven? Ze is ‘m aan het uitproberen als garnituuroptie tijdens de maandelijkse klaverjasavond. Gefrituurde augurken zijn volgens haar een rage in Amerika. “Best lekker,” oordeelt manlief. “Wat zit er in het beslag? Paprika, chilipoeder en kerrie. Iets meer chilipoeder, denk ik. Dan is ‘ie top.” Op de achtergrond laat ondertussen Johnny Cash stevig van zich horen. “Country doet het goed bij truckers.”

HOL VAN DE LEEUW
In de eregalerij van oude horecarakkers hangt Leen van Popering tussen mannen als Henk Smeman en Teun van Rij. De portretten zijn afkomstig uit het vuistdikke boek De Kunst van Uitgaan. Dat uitgerekend hij, de man van De Witte de Withstraat, tussen de zeecontainers is beland doet menig wenkbrauw fronsen. “Ik ben door Dennie van Leeuwen van VLS Schoonmaak gevraagd eetcafé de Botlekbrug nieuw leven in te blazen. We hadden net bakzeil gehaald met het drijvende H2OTEL in de Wijnhaven. Zijn verzoek kwam als geroepen. Dennie is een vriendje van me, en huisbaas van dit pand. Kijk daar die foto, De Kuip in een safaripark. De leeuwen jagen op de voorgrond de gazellen op. Als je inzoomt, zie je het logo van Feyenoord terug in de leeuwen, en het logo van Ajax in de gazellen. Dennie woont tegenover De Kuip.”

”Van De Botlekbrug is alleen de bar overgebleven, we hebben het hele pand van a tot en met z gestript”

Leen van Popering neemt ons via de toiletgang mee naar het hol van de leeuw, het nevenkantoor van VLS waar een getekende poetsvrouw in jarretels de dienst uitmaakt. De fruitautomaat waarvan het vermoeden bestaat dat die uit de prehistorie stamt, is onder het stof vandaan getrokken. Een megafles, jeroboam in jargon, Besserat de Bellefon, schittert achter vergrendeld glas. Iets van het Sodom en Gomorra, de twijfelachtige bijnaam van De Botlekbrug, is in stand gebleven. “Van De Botlekbrug is alleen de bar overgebleven, we hebben het hele pand van a tot en met z gestript. Ik heb de naam bewust veranderd in Brasserie De Rotterdammer. We zijn er namelijk voor iedereen. Chauffeurs prikken hier een vorkje maar directeuren schuiven net zo gemakkelijk aan. De een eet bij ons een bal gehakt, de ander oesters met een dikke Amerikaanse chardonnay van Bernardus. Die bal gehakt kneden we echter wel met de hand waardoor ‘ie een stuk luchtiger is. Carpaccio snijden we af van biefstuk. Het buikspek, biologisch uiteraard, leggen we minimaal 24 uur in een pekelbad. Het schijfje tomaat in onze salades is van een coeur de boeuf. Brasserie De Rotterdammer is weliswaar een volkszaak maar wel eentje van hoog niveau. Daar heb je er eigenlijk te weinig van in Nederland.”

Leen van Popering deed voorheen zijn achternaam eer aan. In het seizoen reed hij geregeld naar het Vlaamse Poperinge om er hopscheuten te halen. De hopscheuten waren in restaurant Met de Franse Slag in de Schilderstraat, verlengde van de Witte de Withstraat, zijn handelsmerk. “In een goede keuken behoort een gerechtelijke dwaling toch?” Zijn humor zat vijf jaar geleden niet in de verhuisdoos die onderweg is zoekgeraakt. “Iedereen denkt dat ik een stadsjongen ben. Ik ben eigenlijk een stadsnomade. In het seizoen verblijf ik bij een volkstuinvereniging in Overschie, fántastisch. Je kunt er zo lekker vrij zijn.”

CHOCOLADEVLA
Poperinge slaat hij dan tegenwoordig wat vaker over. Maar hij legt nog altijd de nodige kilometers af voor de beste producten. In Bruinisse haalt hij bij Marcel Spelt desembrood bereid van water uit de Oosterschelde. Voor eieren rijdt hij naar Goeree-Overflakkee. “Die eieren zijn kakelvers. Weet je hoe je dat kunt checken? Bak een ei. Als het eiwit niet of nauwelijks wegloopt, heb je een vers ei. Mijn uitsmijters, die weddenschap durf ik aan, zijn de beste uitsmijters. Bij een kaasboerderij in Stellendam haal ik chocoladevla. Deze vla is zo goed, daar kan niemand tegenop. Ik verkoop nogal wat chocoladevla. Truckers zijn er dol op. De haven is een andere wereld dan de stad. Een gin-tonic wordt hier zelden besteld. Whisky en speciaalbieren, dat drinken de mannen liever, die mannen die in de cabine overnachten. Ice tea maken we zelf, op basis van gedroogde munt. Gedroogde munt trekt beter dan verse munt.”

Als extra serveert Leen van Popering vandaag pietermanfilet. “Pieterman is een topvis. Ik begrijp niet waarom je deze bijna nergens kunt eten. Aan deze vis zit zoveel smaak.” Andere vissen als griet en tarbot gaan als demi-filet door. “De kop, de staart en de zijgraten zijn eraf maar we houden ‘m op de middengraat.”

De tartaar van wilde gerookte zalm (Sockeye), groene kruiden en crème fraiche is de zoveelste aanrader. De zwarte glimmende parels op de zalm lijken verdacht veel op kaviaar. Schijn bedriegt. “Cavinoir heten deze parels. Zowel in smaak als in structuur is Cavinoir nauwelijks van kaviaar te onderscheiden. Wat het precies is? Visbouillon waarin steurvlees is verwerkt ingekapseld in parels van zeewierextract. Cavinoir klinkt misschien als verweggistan, het is Rotterdams.”

Op gezette tijden organiseert hij barbecuefeestjes, Leen van Popering is gastheer en dj ineen. Wie er op het riante terras zit, hetzij op het bovendek hetzij beneden, begrijpt waarom hij gelijk in de verdediging schoot. Lees de herrie van de fabrieken als de adem van Rotterdam en vergelijk de brasserie niet met een plek waar je opgesloten zit, de échte Brug der Zuchten leidt naar de gevangenis, maar met een verborgen schat en je begeeft je ineens op, ja, Botlek Beach. Met een gratis parkeerplek als bonus.