In belief ben ik tot rust gekomen

Naast panden, straten, mensen en gerechten, is er ook Rotterdams erfgoed in de vorm van horeca. Melief Bender is zo’n plek. Het bruine café op de Oude Binnenweg draagt het predicaat oudste café van Rotterdam. Die eer komt je niet zomaar toe; sinds 1876 drink je hier je pilsje terwijl de stad aan je voorbij gaat. Melief Bender, of Melief in de volksmond, is gelegen in een stukje centrum dat behoorlijk hevig in ontwikkeling is. Waar de Oude Binnenweg vroeger als poort richting West fungeerde, is het vandaag de dag een bruisende daar-loop-je-voor-om-straat geworden met hippe eettentjes, frisse gezichten, volle kroegen en speciaalzaken. En Melief Bender houdt zich als wijze kapitein staande tussen alle frisse winden.

Wie zich via het terras door de smalle deuren van het café wurmt, heeft in eerste instantie niet door hoeveel historie achter deze gesloten deuren wordt gepreserveerd. Wanneer de ogen aan het donker van binnen zijn gewend, vergroten de pupillen zich al snel door het zien van de enorme hoeveelheid foto’s aan de muur. En bordjes. En anderzijds ingelijste memorabilia van ruim 140 jaar saamhorigheid. En gezelligheid. Vanochtend even nog geen biertje maar wel een kop koffie die wordt geserveerd met een gezellig koekje, toefje slagroom én een glaasje water. “Je moet als etablissement wel meegaan met de tijd. Je hoeft geen hele uitgebreide kaart te hebben, maar de kwaliteit van wat we aanbieden is top notch.Perfect getapte biertjes en een goed bakkie koffie”, aldus Robèr Willemsen, trots eigenaar en trots horecaman.  

Tweede thuis 
In 2012 nam Robèr de zaak over. Na een succesvolle carrière bij Heineken werd het tijd voor wat anders. Maar wat dat was, stond niet vast. Iets met horeca was het plan. Toen kwam Melief Bender op zijn pad. “Binnen zes maanden ben ik volledig tot rust gekomen hier. Ook al was de overname en de nieuwe realiteit best wel rumoerig: dit voelt als thuiskomen.” En daarmee slaat hij de spijker op zijn kop. Het thuiskom-gevoel leeft sterk onder het Melief Bender-publiek. Wie een rondje om zich heen kijkt, kan kwartetten aan typetjes. Jonge corpsleden, vader en zoons die genieten van een mannendag, een gepensioneerd stel dat even bijkomt van een rondje winkelen. Het zit in deze zaak allemaal door elkaar. Hier zit de graandirecteur naast de matroos en prille liefde naast Rotterdamse legendes. 

Dat thuisgevoel werkt ook door in het ritme van de kroeg. “Op vrijdagavond heeft iedereen zijn eigen plek, zijn eigen hoekje met soms een kleine afwisseling.” Dit werkt door tot aan de kassabon. “Een bon met 31 fluitjes, 3 Vieux cola en een 7-up. Dan vragen we even na of die 7-up wel klopt. Blijkt de groep een drankje aan een leuke dame te hebben weggegeven.” In Melief Bender kennen het personeel en de gasten elkaar bij naam. Tijdens ons gesprek worden er heel wat handen geschud en ‘hoe is het met (vul-naam-of-ledemaat-in)?’ vragen gesteld. 

Sterke verhalen 
De muren hangen vol met verkleurde foto’s. Sommige in lijstjes, anderen vastgezet met punaises. Zwart-wit beelden die benadrukken dat deze beelden een andere periode in tijd markeren, maar ook kleurfoto’s die door vergeling en oneffenheden verklappen dat ze hier al net wat langer hangen dan de laatste eigenaar, eigenaar is. De verhalen op de muur kent Robèr ondertussen bijna allemaal. Veel van die sterke verhalen komen uit de jaren zeventig en tachtig, de zogenaamde hoogtijdagen van Melief. De tijd waarin de kelners in pyjama de lokale rocksterren voorzagen van vloeibaar genot. De tijd waarin verschillen onderling nog duidelijker waren, maar niet binnen deze zaak. Sigaren en driedelige pakken proosten met saffies en jeans. Hier was je altijd gelijk aan je meerdere. Vooral onder havenarbeiders was en is Melief zo’n veilige haven. “Overdag wordt er hard gewerkt en heerst een bepaald soort respect onderling.
Als ze later op de dag hier komen, is er nog steeds een sterk respect, maar kunnen de teugels wat losser.”

De tijd van de foto’s aan de muur is (helaas) voorbij, maar de historie stroomt nog steeds door de tap. De toekomst stroomt door de straat. Andere bruine kroegen vestigden zich op steenworp afstand. Robèr: “Die doen het super goed. Ik zie dat niet als concurrentie maar als ontwikkeling van deze mooie straat in deze top stad.” En de aanwinst van de fijne speciaalzaken kunnen ook rekenen op een mooi woord. “De ontwikkeling van de Binnenweg is prachtig om te zien. Het begint hier en is uitgerold tot aan de Rijke en de Wit op de Nieuwe Binnenweg. We hebben nog maar een klein stukje te gaan.”

Horecaparels 
Wat brengt de toekomst? “Dromen en ideeën naast Melief en mijn andere zaak zijn er genoeg. Maar ik zie wel wat er op mijn pad komt. Belangrijk is dat hier de boel goed blijft draaien. We zijn druk geweest met een degelijke kaart. Het wordt allemaal gemaakt in onze kleine keuken, maar we hebben nu wel de mogelijkheid om mensen te geven waar ze aan toe zijn als een na-werktijd-drankje uitmondt in een gezellige borrel. Daarnaast heb ik mijn andere zaak en mijn voorzitterschap van Koninklijke Horeca Nederland (KHN). Ik verveel me niet, zeg maar.” Het is met gemak te zeggen dat Robèr weet wat goede horeca is. En volgens hem staan of vallen die parels met goede service. “Het maakt niet uit hoe lekker het eten is op je bord; als de service slecht is, kom je niet terug. Daarom ben ik zo trots op dit sterke team. Het is, onder leiding van het management van Rogier, een sterk en hecht team met hart voor de zaak. En dat is hoe ik mijn zaken benader. Ik kijk wie waar past.” Wat die andere Rotterdamse parels zijn? “De pui, bokaal, café Verschoor en Old Dutch. Stuk voor stuk zaken waar er consistentie is in service, in kwaliteit van het eten en drinken en de sfeer ongedwongen Rotterdams.”

Kortetermijnplannenmakerij is allemaal leuk en aardig, maar met zulk erfgoed onder je hoede – Melief Bender is tenslotte hét oudste café van Rotterdam – is die lange termijn net zo belangrijk. “We streven ernaar hier toekomstige generaties ook welkom te laten voelen. Dat begint soms bij hun ouders, soms in de studententijd en soms per toeval.
We kijken uit naar die nieuwe generatie havenstedelingen. De deur staat in ieder geval open.”

Hoe is Melief Bender aan haar naam gekomen? 

Het is een samentrekking van de achternamen van Henricus Johannes Melief en zijn vrouw
Helena Bender. Tot aan de jaren ’30 heette het café op de Oude Binnenweg nog Café de Lion d’or, hun andere zaak op de Vlasmarkt droeg al wel de naam Melief Bender. Na het bombardement in 1940 stond alleen de zaak op de Binnenweg nog overeind. In 1941 startte de erfgenaam 

Leo Melief een nieuwe zaak op de 1e Middellandstraat genaamd Melief. Deze werd uiteindelijk ook weer verkocht. Melief Bender is door de jaren heen altijd een trekpleister geweest voor opvallende smaakmakers. Kunstenaars, dichters, havenarbeiders en grootverdieners. Een bijzonder palet aan mensen uit de havenstad.