Van snowboarder naar Fotograaf

Wie vroeger op zoek was naar Luc Buthker (25), kon er wat om verwedden dat hij in de bergen zat. Zijn passie voor snowboarden zat er al vroeg in en zorgde ervoor dat hij op hoog niveau kon meekomen en wedstrijden door heel Europa deed. Na verschillende blessures en tegenslagen besliste het lot en was het tijd voor iets nieuws.
Luc: “Na lang zoeken stelde mijn moeder voor om een fotografieopleiding te volgen. Toen al stonden er duizenden foto’s die ik tijdens vakanties had gemaakt op de computer en ik stond als kind al liever achter de camera dan ervoor.”

Als professioneel fotograaf is Luc nog niet lang aan het werk. Pas tweeëneenhalf jaar geleden studeerde hij af aan de HBO opleiding Toegepaste Fotografie en Beeldcommunicatie. Maar zoals we op z’n Rotterdams zeggen: Niet lullen maar poetsen. En poetsen heeft Luc de afgelopen jaren gedaan! 

“Ik heb al hele mooie projecten mogen maken door heel Nederland en heb door mijn liefde voor reizen ook al veel van de wereld kunnen vastleggen”, vertelt hij. Soms reist hij naar plekken toe zonder ervoor betaald te krijgen. “Waarom? Gewoon omdat ik het heel erg tof vind en dingen met eigen ogen wil zien en meemaken – zie het maar als het afwerken van een bucketlist.” 

Zo ging hij spontaan naar IJsland, sliep in zijn auto, om het noorderlicht te zien. “De eerste foto’s zijn eigenlijk mislukt”, bekent hij lachend. “Maar dat was alleen maar een goede reden om terug te gaan!”

Met zijn foto’s wil Luc mensen betrekken bij de locatie, hen meenemen. “De nieuwsgierigheid die mij drijft om beeld te maken, wil ik overbrengen aan de mensen die het beeld bekijken.” Stilzitten kan Luc niet. “Het liefst reis ik de hele wereld over om alle mooie plekken te ontdekken die er zijn.” Maar niks voelt zo goed voor hem om weer terug te komen in Rotterdam.

Polders
Opgegroeid in Pijnacker keek hij altijd via de polders naar de skyline. Rotterdam was iets imposants en indrukwekkends aan de horizon. “Rechts van de skyline zag je de kranen en de schoorstenen die ver boven de woonwijken uitkwamen”, beschrijft de jonge fotograaf de stad door zijn kinderogen. “Zo enorm en magisch, ik kon er geen genoeg van krijgen. Nog steeds niet!” 

Zijn moeder verhaalde regelmatig over haar stagetijd in de haven en toen wist Luc zeker: daar moet ik naartoe, naar die stad én naar die haven, zo vaak als het maar kan.

Met grote ogen begeeft Luc zich inmiddels regelmatig door de haven. Het maakt nog elke keer indruk op hem, die imposante posturen van schepen en bedrijven. “Maar wat mij vooral fascineert is het onbekende van de haven”, vertelt hij. “Het niet weten wat je aan zult treffen als je op pad gaat om te zoeken naar nieuw beeld.” Het liefst gaat hij midden in de nacht of tijdens zonsondergang op pad.
Een paar jaar geleden deed hij zelfs een project over de haven in de nacht, wat resulteerde in beelden zonder bewegende elementen of mensen. “’s Avonds gebeurt er iets magisch in de haven. Het is dan net of je naar een podium kijkt waar iets staat te gebeuren, maar je hebt geen flauw idee wat. De lichten van de bedrijven, de enorme stapels containers, de schepen die stilliggen… Heel indrukwekkend en ik voel ik me dan erg klein. Een haven die eigenlijk nooit stilstaat, staat dan toch even stil.” 

‘Een haven die eigenlijk nooit stilstaat,
staat dan toch even stil’

Naast de hectiek wil hij vaak ook de rust in de haven vastleggen. “Er zijn zoveel mooie en rustige plekken waar je echt even kan vergeten dat je midden in een drukke haven staat.” In deze drukte komt Luc tijdens het fotograferen helemaal tot rust. “Het klinkt misschien gek, maar ik kan echt tot rust komen in hectiek. Ik laat mezelf niet zo snel gek maken of opgejaagd voelen. Hoe drukker, hoe beter.
Ik vind mijn rust wel.”

De lucht in
Tijdens vakantievluchten staarde Luc al bewonderend en geïntrigeerd uit het kleine vliegtuigraampje naar de bedrijven op de Maasvlakte die zich onder hem bevonden. Deze vluchten wekten zijn fascinatie voor de haven vanuit de lucht bezien en een idee werd geboren: fotograferen op hoogte! “Vanuit de lucht krijg je zoveel meer te zien van de haven dan vanaf de grond. Een gebied dat je denkt te kennen ziet er ineens zo anders uit. Bedrijven waar normaal grote hekken voor staan kun je dan helemaal bekijken.
De schepen lijken net speelgoedbootjes waar je vroeger mee in bad of op het strand speelde. Het perspectief dat je krijgt van grote hoogte is echt heel mooi om mee te maken en iets waar ik – ondanks mijn hoogtevrees! – geen genoeg van krijg.” 

Sterke maag
Inmiddels maakt Luc zelf luchtbeelden. “Met mijn drone kan ik erg dichtbij en nauwkeurig rondvliegen en zodoende zou ik een nieuw perspectief van de haven kunnen vastleggen. Maar helaas is dat niet mogelijk, door de strenge regels in de haven en omdat we in het luchtruim zitten van Rotterdam The Hague Airport.” De enige optie die Luc heeft om de haven van bovenaf te fotograferen is door met een klein vliegtuigje, een Cessna 172, te vliegen. 

“Erg ruim zit je niet maar het uitzicht dat je krijgt is heel anders dan vanuit een groot vliegtuig.” 

Naast geen last van hoogtevrees hebben moet je blijkbaar ook een sterke maag hebben om dit te kunnen doen. “Ik vraag de piloot vaak of hij of zij een scherpe bocht kan maken zodat ik recht naar beneden kan fotograferen. Enige nadeel is dat je alle kanten op wordt geschud en dat je snel misselijk kan worden hiervan.” (lacht)

‘Het liefst reis ik de hele wereld over om alle mooie plekken te ontdekken die er zijn’

Het liefst vliegt Luc tijdens zonsondergang om het mooiste licht vast te leggen. “Vliegen tijdens zonsondergang vind ik zo mooi. Het zachte licht en de kleuren die je krijgt zijn zoveel mooier dan midden op de dag. Juist dat contrast tussen de harde haven en het zachte licht is speciaal. Hiermee kan ik sommige onderwerpen een stuk mooier maken dan ze daadwerkelijk zijn.” Naast het licht is de strakke compositie kenmerkend voor het werk van Luc. Het lijnenspel in zijn beelden is leidend en neemt je mee door heel het beeld.

“Hoe imposant de haven is van beneden, zo bijzonder is het vanuit de lucht.” Vanuit de lucht zie je pas echt hoe het landschap waarin alle bedrijven zich bevinden is vormgegeven. De plattegrond van een heel gebied krijg je immers alleen maar mee vanuit de lucht. “De grootste haven van Europa lijkt vanuit de lucht nog veel groter!”

Tot slot, mist Luc het snowboarden nog weleens? “De actie van het snowboarden mis ik zeker”, bekent hij. “Daarom ga ik ook nog een paar keer paar jaar naar de bergen om hiervan te genieten. Kijk, het niveau dat ik vroeger heb behaald, haal ik nu niet meer. 

Maar met fotografie kan ik alleen maar een hoger niveau halen. Ik kan alleen nog maar groeien en beter worden. De adrenaline die ik kreeg van snowboarden, krijg ik nu van fotograferen.”