We bleven vooral ons zelf!

De wind giert door het Scheepvaartkwartier, zelfs op een vrij zonnige dag als vandaag. Snel naar binnen dus, want in Captain’s Cabin is het behaaglijk en sfeervol. Daar zorgen Christina Ommel en Ronald Neef wel voor. Al zeventien jaar lang zijn zij de trotse eigenaren van deze brasserie. En hun ‘roots’ gaan nog veel verder terug, want Ronald stond al jaren daarvoor als kok in de keuken en Christina werkte achter de bar.

In die jaren zagen Ronald en Christina eigenaren van de Captain’s Cabin komen en ook weer gaan. Ronald: “Ook de laatste eigenaar waar we voor werkten, lukte het niet om de zaak rendabel te maken. Hij vroeg, tot wel drie keer toe, of Christina en ik de zaak wilden overnemen. Maar wij zagen dat niet zitten. We hadden ook geen idee hoe wij het beter konden doen dan al die vorige eigenaren. Dus we zeiden telkens nee.” Ronald nam ontslag en vond een andere baan als kok, bij een restaurant in Dordrecht. Dat hield hij precies één avond vol. “Ik stond daar te koken in een kleine ruimte, zonder ramen, geen collega’s of gasten om mee te praten. Ik dacht de hele avond: wat ben ik hier nou eigenlijk aan het doen? Ik wilde terug naar hier en Christina begreep dat gelukkig. We overlegden met de vorige eigenaar en we mochten de zaak het eerste jaar pachten. Zo konden we kijken hoe het zou gaan. En het ging goed. Heel goed zelfs.”

Feestjes
Christina: “We dachten in het begin, we zien wel waar het schip strandt. De eerste jaren werkten we echt ontzettend veel, vaak zeven dagen per week. Steeds meer vaste klanten kwamen terug toen ze hoorden dat wij de zaak hadden overgenomen. We bouwden met veel van hen een band op, werden zelfs vrienden. Als zij iets te vieren hadden, dan deden ze dat vaak in het weekend in onze zaak.” Christina denkt even terug aan die feestelijke avonden: “We hebben hier heel wat feestjes gehad hoor. We organiseerden zelf ook van alles. Zoals een zwart-rood party, waarbij de mannen in het zwart en de vrouwen in het rood gekleed moesten zijn. Dan versierden we ook de hele zaak in die kleuren, dat zag er heel mooi uit. Ook hadden we een keer een après ski-feestje. Dat was een drama, want we hadden de hele zaak vol gegooid met wit piepschuim. Dat kwamen we zes jaar later nog overal tegen! Maar het was wel een heel leuk feestje. Ach, we waren toen nog jong en we wilden echt iets van deze zaak maken. Als ik er zo op terug kijk, deden we eigenlijk niets bijzonders om een succes van de zaak te maken. We maakten het gezellig en bleven vooral onszelf.”

Scheepvaart
Dat de scheepvaart in Captain’s Cabin toen en ook nu een belangrijke rol speelt, wordt meteen duidelijk als je door de klapdeur naar binnen stapt. Het interieur ademt op allerlei manieren scheepvaart uit. De authentieke scheepslampen, de koperen ornamenten, de scheepsmodellen, de houten tafels en lichtbakken gemaakt uit oude scheepsonderdelen en natuurlijk het enorme stuurwiel dat een prominente plek inneemt en ooit dienst deed op een binnenvaartschip. Ronald: “Toen wij Captain’s Cabin overnamen, dacht iedereen dat we het meteen zouden gaan veranderen. Maar dat wilden we helemaal niet, we wilden juist dat alles bleef zoals het was. Dus is het interieur al sinds 1980 min of meer hetzelfde. Al zaten er vroeger achterin de zaak ook twee cabins waar mensen in alle rust konden eten. Of misschien sliepen ze daar hun roes wel uit… Die cabins waren al weg toen ik hier kwam werken, ik ken ze alleen van foto’s.” 

Authentiek
Christina: “Natuurlijk knapten we binnen en buiten wel wat dingen op. We vernieuwden bijvoorbeeld de bar, maar omdat we de oude ornamenten terug hadden geplaatst, zagen veel gasten dat niet eens. Zo af en toe fristen we de boel wat op door de muren een andere kleur te geven of de kussens van de banken te vernieuwen. Binnenkort willen we wat andere barkrukken en stoelen kopen. Maar we willen het vooral zo authentiek mogelijk houden.”

Wijk
Wat Ronald en Christina, in tegenstelling tot hun interieur wel zien veranderen, is de wijk. Ronald: “Vroeger was dit echt het scheepvaartkwartier, alle bedrijven die ook maar iets met scheepvaart te maken hadden waren hier te vinden. Daar kwamen de klanten vandaan. Dat was vroeger al zo, voordat wij de eigenaren waren. Zeelui kwamen hier niet, wel de havenbaronnen. Inmiddels zijn veel bedrijven verdwenen en daarvoor komen steeds meer woningen in de plaats. Nog steeds hebben veel van onze vaste bezoekers een link met de scheepvaart en werken ze bijvoorbeeld bij een scheepvaart- of een oliebedrijf, zijn het verzekeraars uit de maritieme wereld of ‘natte’ advocaten. Daarnaast weten gelukkig ook steeds meer mensen die hier wonen de weg naar ons te vinden. Om daarop in te spelen serveren we elke dinsdag kip uit de oven en op woensdag verschillende stamppotten. En zijn we ook op zaterdagavond open. Dat had vroeger geen zin, in het weekend was het hier in de wijk uitgestorven.”

Brasserie
Christina: “Voordat wij de eigenaren waren, stonden hier altijd allerlei dure auto’s voor de deur. Daarom dachten omwonenden dat het een besloten club was. Veel mensen denken dat nog steeds. Daarom staat er nu ‘brasserie’ op de luifel. Want we zijn natuurlijk geen besloten club, iedereen is welkom hier.”

Ronald is sinds kort lid van de bewonersvereniging. “Ik woon hier wel niet, maar ik loop hier al wel 28 jaar rond. Pas hadden we een etentje voor de vereniging georganiseerd, dan maken toch ook weer dertig mensen uit de buurt kennis met deze zaak.” 

Geen spijt
Spijt van hun beslissing om Captain’s Cabin over te nemen, hebben ze nooit gehad. Christina: “Al zijn we inmiddels wel op een leeftijd dat we het fijn vinden als we ’s avonds om tien uur naar huis kunnen.” Op de vraag wat hun plannen verder zijn, antwoorden ze: “Naar het buitenland verhuizen!” Maar daar moeten ze dan zelf weer heel hard om lachen. Christina: ‘Nee hoor, we blijven lekker hier en we maken het binnen gezellig. Binnenkort gaan we de kerstversiering ophangen, daar hebben we al echt zin in.” Ronald: “Laat de mensen maar gewoon gezellig bij ons langs komen.”