VRIJWILLIGERS: ONMISBAAR VOOR DE HAVEN 

Natuurlijk maakt het mij helemaal niet uit wat mijn kinderen later worden, als ze het maar met plezier en passie doen en daarbij gelukkig zijn. Maar… ik wil hen de schoonheid en het belang van de Rotterdamse haven wel meegeven in de opvoeding! Daarom probeer ik, op ‘subtiele’ wijze, mijn liefde voor de haven aan hen door te geven. Zo prijkt er een prachtige havenkaart uit de jaren ’70 boven het bed van mijn zoontje, die tevens vernoemd is naar de rivier die door onze havenstad stroomt, en staat zijn kamer vol met van dat mooie houten speelgoed, zoals een containerschip, sleepboot en havenkraan.

Onlangs nam ik hem mee naar Futureland voor een rondvaart over Maasvlakte 2. Wat een geweldige ervaring! Al bij aankomst werden we hartelijk welkom geheten door een enthousiaste dame, een vrijwilliger, die ons vol enthousiasme vertelde over het avontuur dat ons te wachten stond. Aan boord van de Futureland Ferry werden we opnieuw gastvrij ontvangen en genoten we van een boeiend verhaal van de voorlichter, die begrijpelijk uitlegde over alles wat we zagen, van het lossen van containerschepen tot de bouw van monopiles voor de offshore windindustrie. Tijdens de rondvaart kon ik het niet laten om de voorlichter te wijzen op een klein foutje in zijn verhaal. Hoewel ik me even een vervelende wijsneus voelde, was hij blij met de feedback en maakte hij direct een notitie voor zijn volgende presentatie. Na de tour werden we vriendelijk van boord begeleid en zelfs uitgezwaaid door de enthousiaste bemanning. 

Waarom ik dit vertel? In de tweede plaats om mezelf voor te stellen als nieuwe columnist bij Onze Haven. Ontzettend eervol om dit te mogen doen! Maar toch echt in de eerste plaats om de mensen te prijzen die met zoveel passie werken aan de zichtbaarheid van de Rotterdamse haven. Of ze nu betaald of vrijwillig werken, ze kiezen er elke dag voor om met enthousiasme het verhaal van de haven te vertellen aan jong en oud. 

Neem nou de vrijwilligers en gidsen van het EIC Mainport Rotterdam, die met toewijding de jeugd en andere bezoekers informeren over de haven tijdens rondleidingen en bedrijfsbezoeken. Hun werk is van onschatbare waarde voor de toekomst van onze haven. Daarnaast wil ik de ruim 200 vrijwilligers van de Wereldhavendagen ook in het zonnetje zetten, die dit jaarlijkse maritieme evenement mede mogelijk maken door bijvoorbeeld het begeleiden van excursies en het informeren van het publiek. En zo zijn er meer plekken waar vrijwilligers actief zijn, waaronder op het SS Rotterdam en in het Maritiem Museum. Tot slot verdienen alle andere vrijwilligers die vaak minder zichtbaar zijn, maar even onmisbaar, onze dank. 

Laten we ook de makers van dit magazine niet vergeten, die sinds 2016 zonder winstdoel prachtige verhalen en fotografie delen. Dat er nog vele edities mogen volgen! 

Voor iedere editie van Onze Haven volgt fotograaf Roderik van Nispen iemand die in de haven werkt. Met zijn indrukwekkende foto’s biedt hij een letterlijk kijkje in ‘de wereld van’. In deze rubriek kijken we mee met Marcel, die al zeven jaar werkt bij Fairplay Towage als kapitein op een havensleepboot. 

Het liefst werk ik ’s nachts”, begint Marcel. “Al denkt de bemanning daar misschien anders over,” lacht hij. Marcel en zijn team assisteren grote zeeschepen van soms wel 300 tot 400 meter lang bij het binnenkomen en verlaten van de haven. “Op zee hebben deze schepen alle ruimte, maar in de haven hebben ze dat niet, dus maken ze gebruik van sleepboten om veilig van en naar hun ligplaats te manoeuvreren,” legt hij uit. 

Marcel werkt in een twee-weken-op-twee-weken-af-schema. Tijdens zijn werkweken verblijft hij aan boord en volgt hij een dienstrooster. “Als er een schip de haven in of uit moet, worden we gebeld door de centrale. Dan maken we ons klaar en varen we naar het aangewezen schip.” Wanneer er geen schepen aankomen of vertrekken, wordt de tijd besteed aan onderhoudstaken zoals schoonmaken en schilderen. 

Het varen en de interactie met de zeeschepen vindt hij prachtig. Elke situatie is anders, vooral bij slecht weer, wat voor de nodige spanning zorgt. “Het maken van een sleepverbinding bij snelheid, terwijl het stormt, kan uitdagend zijn,” vertelt Marcel trots. “Elke dag is anders”, knipoogt hij, “dus dit kan ik nog jaren blijven doen.”