CHARLOTTE JANSSEN GOOIT DE TROSSEN LOS

Het indrukwekkende cv van Charlotte Janssen verraadt niet direct haar leeftijd van slechts 28 jaar. Ze werkt hard én slim, is niet bang haar mond open te trekken en ze maakte zichzelf snel wegwijs in onze Rotterdamse haven. Haar prestaties bleven niet onopgemerkt; het leverde haar de titel Jong Haventalent 2024 op!

Het was in een aparte ruimte in cafe Verhip, aan de Sint-Jobsweg. Voor deze speciale gelegenheid netjes aangekleed, stapte Charlotte Janssen (28) de ruimte binnen waar de vijfkoppige jury aan de houten tafel voor haar klaar zat. Een aantal andere – veelbelovende! – kandidaten had ze even daarvoor al ontmoet. Ja, ze moest even slikken, herinnert ze zich, want de ontvangst was best… nou ja, intimiderend. ‘Vertel maar wie je bent’, kreeg ze te horen. Charlotte – zo blijkt ook tijdens dit interview – praat echter gemakkelijk en het gesprek verliep vlotjes. Niet over haar werk, sprak ze, maar juist over wat ze zou willen doen vanuit haar rol als Jong Haventalent: enthousiasmeren.

Ze had gemakkelijk nog twee uur kunnen doorkletsen, zo leuk en inspirerend was het gesprek, maar plots was de tijd om. Verwachtingen had ze niet meer toen ze door was naar de volgende ronde en het echte campagnevoeren begon, maar een paar weken later stond Charlotte shakend op het podium toen ze hoorde dat zíj verkozen was tot Jong Haventalent van 2024.

Wasmiddelen
Charlotte ontvangt ons op het kantoor van Portbase aan de Blaak, waar ze sinds een jaar in vaste dienst is. Ze is zelf net gearriveerd, nadat ze vanmorgen nog heeft gesport: CrossFit. Deze vrouw zit nooit stil, zullen we gaandeweg ontdekken.

Charlotte groeide op in Rotterdam, vertelt ze als we in een spreekkamer neerstrijken met thee en koffie, de stad waar ze Bedrijfskunde studeerde en tot op heden woont. “Mijn ouders werkten allebei voor een woningcoeratie, er is van huis uit geen link met de haven. Tijdens mijn bachelor kreeg ik het vak supply chain management. Dat greep me! Het puzzelen, hoe krijg je iets zo efficiënt mogelijk van a naar b. Je hebt altijd te maken met verschillende ketenpartners, met verschillende risico’s waar je rekening mee moet houden. Destijds waren dat bijvoorbeeld casussen met piraten op zee. Ik vond het vak zo leuk, dat ik er de master van ging doen.”

Ze liep stage bij Henkel, een wasmiddelenproducent, waar ze zich bezighield met het verbeteren van de forecast met behulp van AI.

“Ik studeerde af middenin de coronapandemie”, herinnert Charlotte zich. “Destijds werkte ik in een tapasrestaurant in Kralingen. De eigenaren, met wie ik een goede band heb, hadden net een kind gekregen. Even kort door de bocht: ze zeiden: ‘wij gaan vadertje en moedertje spelen. Charlotte, hier heb je de sleutel.’” Charlotte lacht. Ineens was ze eindverantwoordelijk voor een restaurant. Wat een eer! Maar… wilde ze dit?

Nee, wist ze, toen Venturn, een maritiem logistiek consultancybureau dat traineeships aanbiedt, op haar pad kwam. “Het eerste gesprek voelde meteen goed! Het is een kleine club met veel connecties in de maritieme wereld en ik zou de kans krijgen om verschillende projecten en trainingen te volgen bij diverse bedrijven.” Charlotte werd aangenomen en kreeg haar eerste opdracht bij Nextlogic, waar gewerkt werd aan een integrale binnenvaartplanningstool. Na een uitgestelde eerste pilot mede aan haar de taak een tweede pilot op te zetten. “We hadden een tool om de planningen van barge operators te codineren”, legt ze uit, “waardoor de totale vaartijd in de Rotterdamse haven werd geminimaliseerd en efficiënter gebruik werd gemaakt van de capaciteit voor de binnenvaart bij de containerterminals.”

‘Telkens als een van mijn vrienden een trein met containers ziet rijden, krijg ik een foto toegestuurd.’

Hoe enthousiast Charlotte zelf ook was over de tool, met één ding had ze geen rekening gehouden: de schippers. Ze lacht even bij de herinnering aan haar eigen naïviteit. “Ik had toen nog weinig ervaring met de haven en de binnenvaart. Ik ging vol goede moed het gesprek aan. Maar de schippers waren allerminst enthousiast. ‘Waarom zijn ze zo kritisch op dit nieuwe proces?’, vroeg ik me af, ‘waarom zien ze niet dat dit goed voor ze is?’ Ik was oprecht verbaasd!”

Pas naarmate Charlotte de schippers vaker sprak, ging ze het begrijpen. “Dit is niet alleen hun werk; ze wonen hier, dit is hun leven, hun wereld. Het is nooit eenvoudig om aan tradities te sleutelen, om iets nieuws te introduceren bij mensen die iets al van generatie op generatie op een bepaalde manier doen. Dat besef was oneindig leerzaam.”

De tijd is rijp
Via Venturn kwam ze bij Portbase terecht, waar ze zich meteen thuis voelde. “Het is een organisatie met collega’s van veel diverse achtergronden – IT, logistiek, FMCG, verze.keraars… Iedereen staat voor je klaar, je kunt alles vragen.”

Charlotte liet Venturn los voor een vast contract bij Portbase. Hier was ze betrokken bij een integraal project over verschillende teams heen én zette ze een training op die ze uiteindelijk ook aan de directie mocht geven. ‘Charlotte, het is weer tijd om Jong Haventalent aan te melden’, zei haar oude werkgever op een zekere dag aan de telefoon. ‘Wil jij dat zijn?’ Ze moest er even over nadenken maar voelde toen: de tijd is rijp. “Dat had ik het jaar ervoor nog niet. Nu besefte ik dat ik intern impact kon maken en stond er wel achter.”

Haar manager bij Portbase gaf haar op. “Een week later ontving ik een mail dat ik door was. Ik moest een motivatie-brief schrijven. En de volgende ronde was dus die pitch.”

De jury bestond uit Peter Goedvolk, Jan Overdevest, Erik de Neef, Annette Koster en Tomas van der Maarel. Niet de minsten!

Maar wat vertelde ze dan precies? Charlotte, na kort nadenken: “Weet je, geen van mijn vrienden werkt in de haven, maar elke keer als een van hen een trein met containers ziet rijden, krijg ik een foto toegestuurd. Of van een schip bij Hoek van Holland – dan zoek ik op welk schip dat is. En tijdens vaderdag trakteerde ik mijn vader op een broodje kroket op het ‘balkon van Europa’; een snackbar helemaal aan het einde van de Maasvlakte vanwaar je oneindig uitzicht hebt. Dat vertelde ik de jury. Ik wil enthousiasmeren voor de haven!” Ze gebaart naar buiten. “Vanaf hier ligt een veertig kilometer lange haven. We zijn zo afhankelijk van die haven, maar dat beseffen we niet.” Tijdens haar bestuursjaar in haar studententijd, waarin Charlotte bedrijven recruteerde, merkte ze dat studenten vaak kiezen voor de grote bedrijven. “Strategy consultants, the big 4… Ik wilde iets anders. Iets stoerders, met meer impact. Alle mensen die ik ontmoet in de haven werken hard en zijn trots. Het is een no-nonsense omgeving waarin zieltjes niet gespaard worden, harde business met kleine marges. Maar als je oprechte interesse toont, vertellen mensen graag over hun werk en is niemand te beroerd om te helpen. Zo begrijp je elkaar en kun je vooruit. Iemand zei eens in het begin: ‘Men gaat weleens weg, maar komt altijd weer terug naar de haven.’”

High tea
Kort na de pitch hoorde Charlotte dat ze door was. “Vervolgens moest ik een video maken met mijn verhaal, die ik overal deelde. Op de Dag van de Haven, waarop de de uitreiking plaatsvond, hadden we een high tea met alle kandidaten, de jury en de organisatie. ‘Rosanne mag het worden’, dacht ik. De pitch had me al buiten mijn comfortzone gebracht, ik was al zo blij en vereerd.” Collega’s, vrienden en familie waren aanwezig in het Luxor Theater. Toen ze haar naam hoorde, kon ze haar oren niet geloven. Trillend stond ze even later op het podium. “Die avond zat ik aan tafel met wethouders en CEO’s, maar ik kreeg nauwelijks wat mee door alle opwinding.”

Nu kijkt Charlotte uit naar haar nieuwe rol en alle geplande activiteiten, zoals de uitreiking van de Havenman/vrouw en de nodige brunchbijeenkomsten die in haar agenda staan. Onderwijl vraagt ze zich af: ‘Wat ga ik zelf doen?’ “Ik heb veel contacten met scholen. Veel opleidingen kiezen al voor de Rotterdamse haven, maar er is nog een wereld te winnen -daar wil ik me in vastbijten. Want terwijl basisscholen weleens naar het Maritiem Museum of Neeltje Jans gaan, of een tripje met de Spido maken, gebeurt er op middelbare scholen bijna niets. Dat is toch zonde? In de Rotterdamse haven is alles mogelijk; dat besef uitdragen is mijn missie.”

En dat is niet alles. “Ik wil helpen, los van mijn rol als haventalent, om de hele haven slimmer en efficiënter te maken.” Dat is niet altijd makkelijk, leerde ze al tijdens haar stage bij Henkel. “Hoewel er innovatieve ideeën waren, merkte ik dat het vaak een uitdaging is om mensen mee te krijgen voor nieuwe tools. Dat is in de haven niet anders.” Maar daar ligt de uitdaging: “Het maakt het werk leuk: het is voor velen niet alleen een operatie maar ook gevoel.”

Stilzitten? Charlotte denkt er niet aan. Naast haar werk bij Portbase loopt ze soms nog steeds de tapasgerechten uit in het restaurant. Ziet ze haar toekomst eigenlijk wel in de haven? “Voorlopig wel. Ik vind de diversiteit geweldig – ik hoop nog eens voor een rederij of een terminal te werken. En wie weet, later, als ik oud en gelukkig ben, open ik toch een restaurantje. Maar voorlopig nog niet! Mijn reis in de haven is pas net begonnen.”