Alle ballen hooghouden

Als je mij 4 jaar geleden zou vragen of ik ooit columns zou schrijven, dan had ik direct met ‘nee’ geantwoord. En zie mij nu eens: ik schrijf een column voor Onze Haven. Een magazine waar ik altijd al naar opkeek en waarvan ik al lange tijd met veel plezier de verhalen lees en de mooie foto’s bekijk. Eerder al werd ik geïnterviewd door het magazine en nu mag ik er een onderdeel van zijn. Daar ben ik trots op!

Ik ben kapitein op binnenvaartschepen, heb een eigen vlog, een influencerbedrijf en ik ben moeder. Dit alles doe ik fulltime en daar komt de nodige druk bij kijken, maar het zorgt er ook voor dat ik altijd wel iets te vertellen heb. Onderweg zie en hoor je veel en maak je veel mee. Dat maakt mijn werk leuk en beweeglijk.

In mijn columns neem ik jou graag mee in mijn leven aan boord. En vanzelfsprekend ook in het leven van mijn gezin, we varen namelijk samen, iets wat ik overigens echt niet wilde. Net als door het leven gaan als ‘schippersvrouw’, ik heb namelijk keihard gevochten voor mijn positie als kapitein. Ik wilde mijn functie niet delen met mijn partner en al helemaal niet varen met mijn kind. Dat dit allemaal anders is gelopen, moge duidelijk zijn. Ik ben getrouwd met Alex (kapitein) en samen hebben we een prachtige zoon van bijna 2 jaar: Oliver. De helft van de maand brengen we door aan boord van een binnenvaarttanker en vervoeren we diesel of FAME.

Over het ‘hoe’ we samen zijn gaan varen kan ik een boekje opendoen. Ik was namelijk gestopt met varen, had mijn focus op het vloggen en promoten van de binnenvaart gelegd en, jawel, daar was corona. Bedrijven schrapten hun marketingbudgetten en voor mij betekende dat automatisch dat ik geen werk meer had. Alex daarentegen had een tweede kapitein nodig aan boord en stelde daarom voor om samen te gaan varen. In eerste instantie had ik daar geen oren naar, maar ik miste het varen wel en was stiekem ook jaloers op de verhalen van Alex over zijn dagen aan boord. Dat neemt weg dat iets in mij ook zei dat niemand mij meer serieus zou nemen als ik de stap zou wagen. Dat ik dan de vrouw zou zijn die er maar bij zou hangen. Dat het respect naar mij toe er niet zou zijn om mijn kunnen, maar omdat ik ‘de vrouw van’ ben.

Toch koos ik ervoor om het avontuur samen met Alex aan te gaan. Een gezinsleven aan boord, best romantisch, toch? Al is het met een kind erbij ook aardig aanpoten en dus zeker niet altijd rozengeur en maneschijn. Neem alleen al het varend geven van borstvoeding aan Oliver zodat Alex een dutje kon doen; één van de vele voorbeelden. Zaken waar je tegenaan loopt, maar die zeker ook op te lossen zijn. Ons bestaan is er een van vallen en opstaan en alle ballen hooghouden. Een bestaan waar ik jou vanaf hier graag meer over vertel en waar ik je graag in meeneem.