De haven is meer dan alleen industrie

Een kunstige foto van het Kleinpolderplein. De Erasmusbrug en de Kubuswoningen zoals je die nog nooit eerder zag. Steden, landschappen, kastelen, maar ook een fel kleurenpalet veroorzaakt door de containers op een groot schip. Hoe divers de beelden op het Instagram- account van Henry ook zijn, ze hebben een ding gemeen: ze werden allemaal gemaakt met een drone en kenmerken zich door een wel heel bijzonder lijnenspel. (Haven)fotograaf Henry: “Zeker. Die haven is toch veel meer dan alleen industrie?”

“Weet je wat zo tof is aan een drone?” Henry grijnst vanaf het beeldscherm, een petje op zijn hoofd, shaggie tussen wijs- en middelvinger. Hij kreeg van zijn werkgever een uurtje vrij voor het interview en geniet zichtbaar van het zonnetje. “Je weet nooit wat je zult zien”, vervolgt hij. “Ik stijg op en instant ontvouwt zich een nieuwe wereld. Je bent echt aan het vliegen, als een vogeltje vlieg ik in het rond – het is bijna een superpower. Dan zoek ik naar het mooiste perspectief, speel wat met de instellingen en – klik.” Het was dan ook de drone die Henry een passie voor fotografie bijbracht. Op de gebruikelijke telefoonkiekjes na was hij nooit met fotograferen bezig. Wel kwam hij via zijn werk als grafisch ontwerper bij een reclamebureau vaak prachtige dronebeelden tegen. Beelden die hem mateloos fascineerden. En toen dacht hij: dat wil ik ook.

SPEELGOEDDRONE
“Mijn eerste drone kocht ik voor twintig euro bij de Action. Het was een speelgoeddrone, maar desondanks deed hij het prima – los van alle troep die tussen de propeller en de motor kwam te zitten.” Hij lacht even bij een herinnering. “Met die eerste drone kreeg ik eens een melding dat ik terug moest keren. Ik was toen het bereik van de batterij aan het testen en had nog net genoeg power voor de terugreis. Eigenwijs als ik ben, dacht ik: ik kan nog wel effies door. Maar ineens ging dat ding landen en ik had geen idee waar ‘ie was. Na lang zoeken vond ik mijn drone ergens in een achtertuin. De bewoner zat ondertussen heerlijk met een biertje in de tuin, mijn drone naast zich. Die kreeg ik gelukkig wel terug.”

“Mijn eerste drone kocht ik voor twintig euro bij de Action.”

Oefenen deed Henry in eerste instantie altijd op afgelegen plekken. “Voordat je mooie beelden kunt gaan schieten, moet je de drone helemaal in je vingers krijgen. Hoe ga je omhoog, omlaag? Hoe stuur je het beste? Maar als je dat eenmaal weet, zijn de mogelijkheden eindeloos.” Henry’s ogen beginnen te glimmen: “Met een drone kun je goed helpen een verhaal te vertellen, zeker met video. Je schiet bijvoorbeeld niet alleen een beeld van een gebouw, maar je zoomt er als het ware op in en neemt de kijker mee. Dat maakt een productie spannender en het eindproduct heel gelaagd. Ik word ook veel gevraagd voor videoclips, promo’s en mini-docu’s.”

DOUANE
Oppassen is het wel. Het is de reden dat Henry (is dat eigenlijk wel zijn naam?) op zijn instagrampagina – fly.to.get. high – anoniem blijft. “Rotterdam is een no-fly zone. Zeker in het havengebied mag je niet zomaar gaan vliegen met je drone; je moet je aanmelden en allerlei formulieren invullen wil je toestemming krijgen.”

“Rotterdam is een no-fly zone. Zeker in het havengebied mag je niet zomaar gaan vliegen.”

Weer een lach. Die keer dat hij met een opdrachtgever een videoclip – inmiddels met zijn derde drone – op een bouwplaats op de Maasvlakte filmde. “Daar was een flink stuk ongerept strand. Als je vanuit een bepaalde hoek filmde, en de terminals en containers ontweek, leek het net of je in Dubai was – dat effect zochten we. Terwijl ik bezig was, heb ik voor mijn privéarchief een paar mooie beelden van een containerterminal gemaakt.”

Toen ze nadien naar huis reden, hield de douane het gezelschap aan. Henry: “Ze wilden alle beelden zien. Dat snap ik wel; voor hetzelfde geld gebruik je een drone om te kijken waar je drugs is, of bekijk je een terminal om te weten hoe je er binnen komt – ik noem maar wat.” Henry kwam gelukkig weg met een waarschuwing. Hij lacht erom, rolt zijn tweede shaggie. “No risk no reward, toch? Tegenwoordig is alles streng. Tot nu toe is mijn drone nooit afgenomen.” Hij fronst even: “Ik zou eigenlijk geen idee hebben hoe dat dan verder gaat, hoe je je drone dan weer terugkrijgt… Óf je die überhaupt terugkrijgt.” Het gesprek wordt even gestaakt. Er loopt een dame met een hond voorbij en de hond blijft staan bij Henry’s bankje. Hij kriebelt het dier achter zijn oor en kletst wat met het baasje. Wat voor ras het was, willen we weten als de vrouw is doorgelopen. Henry lacht. “Geen idee, een labradoodle? Hij was in ieder geval erg leuk!”

Wie een kijkje neemt op zijn Instagram ziet een verscheidenheid aan beelden. Amsterdam en Rotterdam. Trekkers door boerenland, tulpenvelden… De pier van Scheveningen en een spectaculair beeld van het Verdronken Land van Saeftinghe, in Zeeland. Dat laatste ontdekte hij via Google Earth en voor dag en dauw vertrok hij naar de Belgische grens. “Als ik wat zie, pak ik het mee. Als ik een idee heb, ga ik erop af.” Ziet Henry zichzelf als een havenfotograaf? “Ik vind het in ieder geval een eretitel”, zegt hij. “En ja, toch wel. De haven is groter dan alleen ‘de haven’, meer dan alleen de industrie. Ik fotografeer graag de Erasmusbrug, of de standplaats van de watertaxi. Rotterdam is een wereldstad en dat komt door onze haven. Dat wil ik in beeld brengen.”

GOEDE CAPTION
Zijn instagramaccount heeft bijna 2400 volgers van wie hij er een handjevol persoonlijk kent. Daar is hij trots op, jazeker, maar voor de volgers of de likes doet hij het niet. Sterker, er staat nog veel materiaal op zijn disk dat hij ‘nog eens’ zou moeten plaatsen. Maar dan wel met een goede caption. “Ik plaats nooit om het plaatsen. Ik zeg altijd: ‘Make it pop’. Waarom springt die ene foto wel uit je feed en die andere niet? Door mijn werk als grafisch vormgever heb ik een goed oog voor compositie en kleur en ondertussen kan ik met mijn drone lezen en schrijven. Ik vertrouw mijn drone nu ook feilloos. Ik zit vaak ergens op een stoeltje en ben druk bezig op de iPad – dan weet ik helemaal niet waar dat ding is. Maar als ik een signaalmelding krijg, haal ik ‘m meteen terug. Nee, die landt niet meer in een achtertuin. Dat gebeurt me niet nog eens.”

“Het eerste wat ik elke ochtend doe is op het balkon naar de lucht kijken. Als het gunstig is, ben ik weleens een half uur te laat op mijn werk. Want man, wat is het verslavend!”

Waar hij nog van droomt? Hij heeft al zoveel gedaan, verzucht hij lachend. “Het lijkt me mooi om een foto te nemen van een containerschip, moederziel alleen, zonder land in zicht. Ik zou ook graag een racedrone willen, die kan versnellen en ‘duiken’.” Maar waar hij echt van droomt, is een carrière die fulltime om de drone draait, in welke vorm dan ook. “Ik woon hoog op het Zuidplein en het eerste wat ik elke ochtend doe is op het balkon naar de lucht kijken. Als het gunstig is, ben ik weleens een half uur te laat op mijn werk. Want man, wat is het verslavend!”

Het werk van Henry bewonderen? Ga naar Instagram en zoek het account van fly.to.get.high.