Een andere haven

De haven leeft. Ieder moment van de dag en overal ziet zij er anders uit. De Rijnhaven lijkt in de verste verte niet op de derde Petroleumhaven. De Koningin Wilhelminahaven is een andere wereld dan de Amazonehaven. De Waalhaven is een universum op zich, in meer dan honderd jaar organisch gegroeid. De Ertskade biedt bijna apocalyptische vergezichten.

Als de zon het water in het Calandkanaal groen kleurt, is het vakantiegevoel dichtbij. Als het regent in de Botlek, is de haven melancholisch. Als het stormt op de Maasvlakte, is ze woest, als het sneeuwt op de Parkkade romantisch. De haven raast, rommelt, stinkt en bonkt. Zij groeit, krimpt, verandert en beweegt. Kleurig en grijs, gras en beton gaan hand in hand.

Als de overslagcijfers worden bekendgemaakt, is het met trots ‘onze haven’. Als de Botlekbrug niet meer dicht wil, is het een rothaven. Op zondag met de kinderen op de landtong: papa’s haven. In de file op de A15 is zij een ergernis. Vanuit het vliegtuig naar Zestienhoven is ze thuis.

De haven roept emoties op, verhalen en beelden. Op kantoor, op de kade, vanaf het water en vanaf de weg: overal is het anders. Voor iedereen is de haven anders. We werken er en wonen er aan, bij of in. We vinden er van alles van.

Containers te over, maar ja, waar is de toegevoegde waarde? Cruiseschepen aan de Wilhelminapier zijn te gek, maar het verkeer zit muurvast. Leuk die Wereldhavendagen, maar er moet ook gewoon gewerkt worden. We schrijven er boeken over, wijden er debatten aan en geven er college over. Wij mógen er alles over vinden, maar anderen eigenlijk niet.

            ‘Op zondag met de kinderen op de landtong: papa’s haven’

We moeten vooruit en terug, links en rechts. Vroeger was alles beter, toen zagen we elkaar tenminste nog. Op de brug even een praatje na het inklaren. Een kopje koffie bij de douane. Je collega’s waren je buren. We moeten efficiënt en digitaal. Alles kan beter en sneller. Ons marktaandeel in de Hamburg-Le Havre range staat onder druk. De schaalvergroting maakt onze positie sterker.

Netwerkclubs in de haven bloeien als nooit tevoren. Tientallen jaren bestaan ze al. We drinken er een biertje en debatteren en discussiëren vrolijk verder over hoe alles beter moet. Op z’n Rotterdams: duidelijke taal en stevige meningen. We schrijven er bladen over vol en nemen die mee op vakantie als leesvoer.

Wat ons bindt is de haven. Een machtig containerschip op het groene water van de Maasvlakte. Een imposante zeesleper aan de Parkkade. Kranen op de kade, slepers op de rivier. Treinen vol, vrachtwagen aan vrachtwagen. En ook daar vinden we wat van. Dat moet ook, want de haven is geen ding. We zijn er trots op, het is een belangrijk deel van ons leven. We zijn er mee opgegroeid en we werken er. Het is niet zomaar ‘de Rotterdamse haven’: het is ónze haven!