Ik hoor de haven al

Het lijkt nog niet eens zo lang geleden. Als kleine jongen reed ik op de achterbank van onze Opel Rekord met mijn familie naar Rotterdam. Een reis vanuit Gorinchem die ons langs de Merwede, over de oude brug De Noord tot aan de Van Brienenoord bracht. Onderaan die brug woonde familie. Een ritje van niets eigenlijk, als het om kilometers ging, maar voor mij was het een wereldreis. 

Een autorit die eindigde bij de schitterende schijnwerpers van de Van Brienenoord. Het klinkt misschien gek, maar ik denk dat door deze enorm grote lampemasten, in de volksmond ‘kraaiennesten’  genoemd, samen met de honderden kranen langs de kade, mijn liefde voor Rotterdam is geboren. Die betrof in eerste instantie de haven en niet de stad. De liefde voor de stad kwam later en bleek onvoorwaardelijk.

Waar lef en visie niet toe kan leiden.  De stad was in de slotjaren van de vorige eeuw niet echt mooi te noemen. Stadsontwikkeling heeft de stad als een mooie bloem doen ontluiken. Zuinige architectuur is overgenomen door – wat ik noem – blije architectuur. Gebouwen die je doen glimlachen, al loop je er keer op keer langs. En de bewoners zijn er met recht trots op.

Sinds een paar jaar kan ik mijn geluk niet op en woon ik aan een kade met direct zicht op de Maas. Met de rug naar de stad en het gezicht naar de rivier. Naar de haven. Altijd en eeuwig schepen langs mijn raam! Of het nu de hardwerkende binnenvaartschippers zijn, de patrouilleschepen van het Havenbedrijf of de snelle waterbus; ik raak er nooit op uitgekeken. De kranen mogen de stad dan wel verlaten hebben, de schepen gelukkig niet. Zij hebben allemaal hun eigen herkenbare geluid, waardoor je ze met je ogen dicht al ziet aankomen.  

Twee schepen maken mijn dag altijd goed wanneer ze langs varen. Niet alleen vanwege hun herkenbare motorgeluid, maar omdat zij zo aardig zijn even de stoomfluit van jetje te geven. Het betreft het mooiste varende stoomschip ‘George Stephenson’ en de prachtige ‘Majesteit’. Wanneer ik ze hoor en zie aankomen, sta ik vaak even op mijn balkon, omdat ik weet dat het eraan komt: die prachtige fluit direct wanneer ze de Willemsbrug passeren. 

Ik realiseerde me laatst ineens dat de scheepshoorns uit het havenbeeld zijn verdwenen. Was het niet de scheepshoorn van Wilton Feijenoord die menig huisvrouw de piepers op deed zetten? De hoorn van het ss Rotterdam die mensen naar de kade liet snellen? Alle schepen hadden hun eigen geluid, ook wel de stem van het schip genoemd. 

Met z’n allen willen we de haven in de stad terugbrengen. Laten we dan een ode aan haven en stad brengen door het gebruik van de stoomfluiten en scheepshoorns in Rotterdam weer in ere te herstellen. Laten we afspreken om iedere dag, bijvoorbeeld om twaalf uur, alle schepen te laten fluiten. Iedere Rotterdammer dagelijks even kippenvel!
Mooi toch?