ONZE HAVEN(S)

Misschien is de 20e uitgave van het magazine Onze Haven, gemaakt door rasechte Rotterdammers, niet helemaal het juiste podium om over andere Nederlandse zeehavens te beginnen… laat staan over die uit 020. Toch kan ik het niet laten, en ik zal uitleggen waarom.

Na het verschijnen van de eerste editie in 2016 was ik namelijk werkzaam voor de Amsterdamse haven. En voor de azijnpissers onder ons: ja, daar heb je ook een haven. Natuurlijk niet zo groot als die van Rotterdam, maar toch echt de vierde zeehaven van Europa en uniek in haar soort. Zo is het bijvoorbeeld nog altijd een van de grootste cacaohavens ter wereld, en kunnen schepen dankzij de aanwezigheid van de grootste zeesluis ter wereld altijd getijdeloos worden gelost.

Ik maakte daar het magazine Zeehavens Amsterdam (in het Engels Amsterdam Seaport). Je kunt je voorstellen dat mijn interesse gewekt was toen ik voor het eerst hoorde over het magazine Onze Haven. Ik herinner me dat ik een bericht heb verstuurd via Twitter (ik was natuurlijk ook een azijnpisser) waarin ongeveer zal hebben gestaan: Onze Haven? Wiens haven? Welke haven? Ik kreeg een sympathieke reactie terug van Naomi Brandwijk, op dat moment verantwoordelijk voor de publicatie van het magazine. En zo is het contact ontstaan. Ik heb haar uitgenodigd voor een bezoek aan het Havengebouw en een mooie havenrondleiding gegeven.

Ik vertel dit verhaal omdat ik het belangrijk vind om te benadrukken dat Onze Haven voor veel mensen niet per se die van Rotterdam is. Net zoals de lezers van Onze Haven allemaal havenfans zijn, heb ik door de jaren heen veel gelijkgestemden leren kennen. Zo zijn er prachtige vriendschappen ontstaan in IJmuiden, de Eemshaven, Vlissingen, Terneuzen, Moerdijk en zelfs in Zwolle, dat zichzelf met trots een zeehaven noemt. En dan heb ik het nog niet eens over de binnenhavens in Nederland, die ons multimodaal verbinden met het Duitse achterland, onze belangrijkste handelspartner.

Het moraal van dit verhaal? We zouden allemaal trots moeten zijn op al Onze Havens. Bij elkaar vormen ze een unieke infrastructuur die Nederland verbindt met Europa, en Europa weer met de rest van de wereld.

Gelukkig is het met mij ook allemaal goed gekomen. Mijn werk in de Amsterdamse haven heb ik al jaren geleden ingeruild voor dat van Rotterdam, waar ik mijn hart volledig aan verloren heb.

Ik wil alle makers en lezers van Onze Haven feliciteren met deze 20e uitgave!