De echte Rotterdammer komt van buiten

Met deze aanhef citeer ik de titel van het recente boek van stadshistorici Paul van der Laar en Peter Scholten over ‘echte’ Rotterdammers. En daar ga ik graag in deze column even verder op in… over die ‘echte’ Rotterdammers.

Heerlijk typisch Rotterdams is het om te zeuren en te klagen. En dat doen we maar wat graag. Over voetbal, de politiek, de metro die maar niet doorgetrokken wordt, ons Boijmans van Beuningen dat maar gesloten blijft enzovoort, enzovoort. En ik doe er af en toe zelf heerlijk aan mee.

Maar laat het nu gewoon allemaal eens een keer kloppen zoals de afgelopen maanden. Ineens wordt bekend gemaakt dat de metro nu dan eindelijk ook op het strand van Hoek van Holland stopt. Geen enkel excuses meer om op de bank in Ommoord of Pendrecht te blijven zitten. In zo’n 40 minuten van het centrum naar ‘the beach of Rotterdam’. Dus allemaal naar Hoek en genieten van strand én haven. Loop de pier op en verwonder je over al het moois dat iedere dag weer onze haven binnen vaart.

Rotterdam kleurde in april ook nog eens feloranje. De koning kwam naar Rotterdam en dat hebben we allemaal geweten. Niet alleen de koning en koningin, maar iedere Rotterdammer was even zelf King en Queen. Het leidde 27 april tot een prachtige lentedag met veel oranje blijdschap en hele mooie Rotterdamse luchtbeelden.

En wanneer we het dan toch over blijdschap hebben: de ultieme blijdschapsexplosie kwam natuurlijk op zondag 14 april met het kampioenschap van Feyenoord. Wat was het bijzonder. Van het grootste spandoek, binnen één dag gefinancierd door de supporters, tot uiteraard de wedstrijd en het elftal van Feyenoord zelf. Arne Slot en zijn brigade gaven het startsein voor een ultiem volksfeest.

Ik fietste na de huldiging in de Kuip via de Oranjeboomstraat terug naar de stad. Overal feestende mensen die de straat op waren gegaan om het met elkaar te vieren. De trots op hun club, de trots op hun stad Rotterdam.  Een oorsprong in Turkije, Kaapverdië of Marokko? De eenheid met elkaar heette ineens Feyenoord. De volgende dag bij de huldiging op het bordes zag ik die eenheid terug in spelers die van hun troon afdaalden om terminale patiënten, door Stichting Ambulance Wens daarheen gebracht, onder op de Coolsingel een hart onder riem te steken.  Het kampioenschap liet heel in Rotterdam even heel duidelijk zien dat het niet uitmaakt waar jouw wieg heeft gestaan, of dat van je ouders of grootouders.  Op dat moment was iedereen Feyenoord, iedereen was Rotterdammer. En dat is wat “de Rotterdammer” bijzonder maakt. De echte… die komt van buiten.