Een twintig meter hoge troon

Op zijn bijna twintig meter hoge troon overziet havenfotograaf en kraanmachinist Jeffrey Riesmeyer de Rotterdamse haven als geen ander. Met het schouwspel van de wolken, de zon, de regen en de mist is zijn havenlandschap geen enkele dag hetzelfde. Niet alleen het zien, maar vooral het opmerken van deze alledaagse pracht is een gave die Jeffrey in de vingers heeft. Hij fotografeert zijn uitzichten tijdens zijn werk en deelt ze met iedereen voor wie de haven enkel tot de verbeelding spreekt.

Stel je eens voor: je zit op bijna twintig meter boven de Rotterdamse haven en ziet de zon ondergaan. Er is geen wolkje aan de lucht. De lichtblauwe hemel kleurt langzaam roze en de feloranje zon maakt plaats voor de schemering. Ondertussen varen de grootste boten van de wereld af en aan en ben je onderdeel van een groots machinaal proces. Het klinkt redelijk surrealistisch, maar voor Jeffrey Riesmeyer, oftewel havenbinkie op Instagram, is het dagelijkse kost. Met zijn foto’s heeft hij zijn werk in de haven bijna tot poëzie verheven.

Dat de liefde voor zijn baan als kraanmachinist ervan af spat, is aan alles te zien en te horen wanneer Jeffrey spreekt. Al sinds zijn achttiende is hij te vinden in de Rotterdamse haven. Door het voorbeeld van zijn opa, die bij BP werkte en zijn vader die als vrachtwagenchauffeur werkte, kreeg hij al vroeg mee wat deze plek voor hem kon gaan betekenen. Als jonge jongen begon hij op het Scheepvaart en Transport College in Rotterdam en combineerde daar het leren met werken. Vooral de diversiteit van alle processen en werkzaamheden sprak hem aan. “Toen ik net klaar was met school en in dienst kwam bij het bedrijf waar ik tijdens mijn studie werkte, was het iedere dag weer een verassing naar welke locatie ik de volgende dag moest. Dan keek ik op de planning voor de volgende dag waar ik ingedeeld was. Daar reed ik dan naar toe. In mijn auto lagen mijn werkschoenen, kleding en helm altijd klaar om weer aangetrokken te worden.”

“Voor iedereen is er wel werk dat bij hem of haar past.”

Voor ieder wat wils
Stap voor stap maakte Jeffrey de haven steeds meer eigen. “Ik werd als schooljongen direct door de oudere garde onder de arm genomen. Zij wisten dat ik totaal geen ervaring had en bij wijze van spreken nog nooit een boot had gezien. Ik leerde op een steeds grotere heftruck rijden en daarna dus containertrucks en de kraan besturen. Nu ben ik daar iedere dag op te vinden. Zo heb ik me in de loop der jaren ontwikkeld tot het havenbinkie van vandaag de dag.” Deze verwelkomende cultuur zorgde ervoor dat Jeffrey zich op zijn plek ging voelen. “De haven is er echt voor iedereen. Het maakt niet uit hoe je eruitziet en of je klein, groot, lang of smal bent. Voor iedereen is er wel werk dat bij hem of haar past. Je ziet ook dat steeds meer meiden in de haven aan het werk gaan, en niet enkel op kantoor zitten. Dat is een mooie ontwikkeling.”

De cultuur van niet lullen maar poetsen, is op Jeffreys lijf geschreven. Desondanks moest hij in het begin toch even acclimatiseren. “In de haven wordt echt geen blad voor de mond genomen. Er wordt altijd wel gevloekt, getierd en gescholden. In het begin dacht ik: zo, waar ben ik nu terecht gekomen? Maar het is rauw en eerlijk. Je weet tenminste wat je aan elkaar hebt. Het is iedere dag weer hard werken, maar je zorgt samen, als een echt team, dat het af komt.”

Machinale ruwheid
Ongeveer een jaar geleden besloot hij om niet alleen de verhalen, maar ook de landschappen mee naar huis te nemen, want iedereen die een pakketje vanuit China bestelt, draagt bij aan het proces van de haven. Dat verhaal mag volgens hem wel meer verteld worden. Hij begon met het nemen van foto’s met zijn telefooncamera, maar langzaam werd het tijd voor het serieuzere werk. Gewapend met een Canon 2000D met portretlens zit hij tegenwoordig op zijn troon. Wanneer er een bijzondere boot voorbij vaart of wanneer de wolken van vorm veranderen, schiet hij raak. “Soms dan heb ik mijn camera niet mee en baal ik even”, vertelt hij. “Dan wordt het toch weer mijn gewone telefooncamera.” De reden dat zijn Canon dan thuis ligt, is niet omdat hij deze dan vergeten is. Nee, hij deelt deze met zijn vriendin die ook een passie heeft voor fotograferen. Toch zijn haar plaatjes net iets anders dan die van hem. Ze fotografeert geen haventaferelen, maar honden. “Allebei komen we met totaal andere verhalen en foto’s thuis.”

Het contrast met de foto’s van zijn vriendin kon niet groter zijn. Het is de machinale ruwheid die hem zo aanspreekt. Het liefst fotografeert hij de grote schepen, containers en processen waar hij iedere dag deel van uitmaakt. “Een volle container weegt zo’n dertigduizend kilo”, vertelt hij. “Dat zie je er aan de buitenkant niet van af. Als ik er honderd moet laden, dan kun je nagaan wat zo’n boot kan dragen. De kraan waar ik op zit kan wel honderd ton tillen. Ik heb er wel eens projecten in gehangen die gewoon 95 ton wogen. Toen begon de kraan wel te piepen en te kraken, maar dat maakt het werk juist leuk en interessant.”

Unieke plaatjes
In de foto’s van Jeffrey wordt het rauwe gekleurd door de seizoenen. Het is de charme van een regendruppel op een raampje, de glinstering van de zon op het water of de wolken in de lucht die de foto’s iets langer doen laten kijken. “Het is wel moeilijk om daar afwisseling in te houden”, vertelt hij. “Dan kijk ik ernaar en denk ik: ik heb al vier van zulke foto’s. Is het nog wel spannend genoeg? Maar elke keer kom ik tot de conclusie dat ze wel degelijk uniek zijn.” Het uitzicht vanuit de kraan is volgens hem niet te vergelijken met iets anders. “Iemand met een gewone kantoorbaan heeft dat uitzicht niet. Of ja, misschien als achtergrond op zijn computer, en dan het liefst een foto van mij”, zegt hij lachend.

“Iemand met een gewone kantoorbaan heeft dat uitzicht niet. Of ja, misschien als achtergrond op zijn computer, en dan het liefst een foto van mij.”

Het is ook de Rotterdamse trots die hij wil uitdragen, met de haven als boegbeeld. “Er zijn maar een paar fotografen die zich echt focussen op de haven. De meeste Rotterdamse fotografen komen toch wel op dezelfde foto’s uit, namelijk de skyline van Rotterdam, de Erasmusbrug of bepaalde gebouwen. Allemaal prachtige plaatjes, maar door mijn werk heb ik de mogelijkheid om havenfoto’s te maken. Mensen krijgen daardoor een ander beeld te zien van de stad.” Nu deelt hij zijn uitzichten enkel nog op sociale media, maar een droom zou zijn om deze hobby nog verder uit te breiden, door bijvoorbeeld in opdracht van bedrijven foto’s te gaan maken.

Tot het zover is, blijft Jeffrey de pracht zien tijdens zijn werkdagen. En deelt hij, perfectionistisch als hij is, enkel zijn best geschoten exemplaren online. Een goede foto is er volgens hem een waarin de liefde voor de haven overgebracht wordt. En dat is een opdracht die, wat ons betreft, aan niemand meer is toevertrouwd dan aan Jeffrey.