Mijn liefde voor Rotterdam

Mijn liefde voor Rotterdam startte als klein kind, op de voorbank van de Opel Rekord, tussen mijn ouders in, turend naar de grote stad Rotterdam. Voor de jongere lezer; dat kon in die tijd, zelfs zonder veiligheidsgordels.

Het was begin jaren zeventig en vanuit mijn geboortestad Gorinchem reden we naar Rotterdam voor familiebezoek en om te winkelen. En die liefde, die begon bij de Van Brienenoord. Je reed ineens in een zee van geel licht, veroorzaakt door enorme lichtmasten die aan de IJsselmonde-zijde stonden. We reden dan vaak langs de Kuip, door de Oranjeboomstraat, over de oude Willemsbrug richting het centrum. Een ‘wereldreis’ die mij niet lang genoeg kon duren. Al was het alleen maar omdat in die tijd de kades van Rotterdam nog vol stonden met kranen en er ongelofelijk veel scheepsverkeer was op de Maas. Toen wist ik als klein ventje nog niets van het bombardement en de wond die het op Rotterdam had achtergelaten. Ik zag alleen een stad waar veel gebeurde, waar ongelooflijk veel gebouwd werd. Een stad van de toekomst, daar wilde ik bij horen.

We zijn nu 50 jaar verder. Ik woon nu zelf pal aan de Maas en heb Rotterdam, zoals iedereen, zien transformeren naar de moderne architectuurstad die het nu is. Recent werd gevierd dat de Nieuwe Waterweg 150 jaar geleden werd gegraven. Echter, lezingen in de stad gingen ook over de toekomst van de komende 150 jaar van diezelfde waterweg. Waar gaan we met elkaar naartoe? Een duurzame haven, een gedigitaliseerde, inclusieve stad waar voor iedereen ruimte is om te wonen, werken, leren en te genieten.

Mijn liefde voor Rotterdam leidde mij qua werk van ‘het promoten van de stad Rotterdam’ naar het in goede banen leiden van de exploitatie van De Rotterdam, beter bekend als het ss Rotterdam. Toeval of niet, maar in mijn baan als ‘kapitein’ van het stoomschip houd ik mij bezig met het verleden en heden van (de) Rotterdam. Het schip dat met de naam Rotterdam en het wapen ‘sterker door strijd’ van 1959 tot 2000 alle wereldzeeën bevoer en hierbij Rotterdam goed op de kaart zette. En toch was ons mooie stoomschip rond het begin van dit millennium bijna tot schroot verpulverd. Dat dit niet is gebeurd, is geen toeval. Het is eenvoudigweg gered door de liefde van Rotterdammers voor dit schip en alles dat het vertegenwoordigde. Inmiddels heeft het schip in haar tweede leven aan de kade in Katendrecht weer een positieve rol voor Rotterdam en Katendrecht in het bijzonder.

We kijken als Rotterdammer gelukkig altijd vooruit. We moeten daarom alle nieuwe, positieve ontwikkelingen enorm blijven omarmen, maar laten we hierbij het verleden niet vergeten. Laten wij heel zuinig zijn op alle iconische Rotterdamse monumenten, haar architectuur en bruggen. Dat maakt Rotterdam en haar haven in de wereld zo uniek; haar inwoners met hun gedeelde trots.