Trots op de haven

Het maakt niet uit aan wie je het vraagt. De eerste de beste kraanmachinist, loods, maritieme advocaat, sleepbootkapitein of terminaldirecteur die je tegenkomt geeft hetzelfde antwoord. We zijn trots op onze haven. Het voelt goed om onderdeel te zijn van de grootste haven van Europa.

Het is de dynamiek, de hectiek en de nooit aflatende bedrijvigheid die trekt. Geen hoek van de haven is hetzelfde. Je kunt jarenlang in de haven werken zonder ooit op een schip te komen of met lading bezig te zijn. Evengoed kun je er jaren rondlopen zonder op een kantoor te komen.

En toch: je werkt in de haven of je werkt er niet, want hoe verschillend al die mensen, banen en bedrijven ook zijn, het zijn delen van een groter geheel. Wat de een doet of laat, heeft direct gevolgen voor de volgende schakel in de keten.

Niets zo lekker dan elkaar met een biertje in de hand uit te leggen waarom onze haven de beste is. Het is dynamisch, hectisch en bedrijvig, het staal vliegt je om de oren. Horen en zien vergaat je soms. De haven slingert al je zintuigen aan. Daarom staat ook op winderige grijze zondagochtenden de landtong vol scheepsspotters. In de nabije toekomst hebben we ook de mensen nodig die niet meteen op dat gevoel afkomen. Die de haven zien als de bakermat en aanjager van de energietransitie. Een complex waar alle afhankelijkheden een goudmijn aan innovatiemogelijkheden opleveren. Waar bedrijven en overheden de handen ineenslaan om ideeën uit te proberen.

Want ja: de haven ruik je, voel je, zie je en hoor je. Maar onder de oppervlakte borrelt het verder moeten, de drang naar beter en duurzamer. Daar hebben we mensen voor nodig. Mensen die mee willen helpen die drang vorm en richting te geven. Zoals dat in het verleden ook ging.

Beeld en geluid van een Rijn- en Maashaven die uitpuilen van de zeeschepen, terwijl de Boompjeskade volgt met oceaanstomers, roepen nog steeds trots op. Terwijl die tijd ook al ver achter ons ligt, zijn we nog steeds trots op de haven zoals die nu is. En voor het gemak alvast op zoals die gaat worden, want elke dag zetten we gezamenlijk een stap vooruit.

Niet dat iedereen die in de haven werkt 24 uur per dag wereld veranderende ideeën produceert. Beter van niet ook, want ondertussen hebben we gewoon de haven draaiend te houden. Toch sturen we, soms gestaag, soms ineens snel, het pad van transitie op. En daar kunnen we ook trots op zijn!