“Op het moment dat ik ja zei, wist ik dat ik geschiedenis ging schrijven”

De CEO van het containeroverslagbedrijf Rotterdam World Gateway (RWG) heeft er al een lange werkdag opzitten en weet op deze namiddag geen betere plek om te ontspannen dan Hotel New York. Ronald Lugthart (51) – zijn pak verwisseld voor een jeans en lamswollen trui – is er kind aan huis. “Makkelijk praten hier. Het is luidruchtig, niemand hoort je. En de latte macchiato is top”, schertst hij. “Zonder gekheid, mensen hoeven dan niet helemaal naar de Maasvlakte te komen en bovendien” – hij maakt een weids armgebaar – “kijk nou, het uitzicht op de Maas en dit nostalgische pand. Een stukje havenhistorie waar helaas niet meer veel van over is.”

Hij spreekt afwisselend over de ‘haven’ en het ‘maritieme complex’. Het laatste vanwege de omvang en veelzijdigheid, maar ook: “Het is een mooier woord. Haven klinkt gewoon niet uitdagend, veel mensen hebben daar helaas nog het verkeerde idee bij.” Lugthart is kritisch over de huidige inrichting van het onderwijs waar het aansluiting op de haven betreft. “De haven ondergaat een metamorfose en automatisering neemt ook hier een vlucht. Reden genoeg om met een diploma op zak de sprong te wagen. Universiteiten, hogescholen en het middelbaar (beroeps)onderwijs hebben echter moeite om studenten te enthousiasmeren voor één van de grootste economische pijlers van ons land en de grootste haven van Europa. Iets om trots op te zijn, niet dan? We hebben de handen ineengeslagen, maar de resultaten blijven vooralsnog mager.” Mompelend: “Er is toch niets mooiers dan de haven…”

v.l.n.r: Loek Vervat, Ronald Lugthart, Hans Vervat

Bal gehakt
De bediening komt langs voor nog een rondje. “Earl Grey. Geen suiker, geen koekje. Ach, je weet het wel.” De serveerster schenkt hem een brede lach. “Ze kennen me hier”, zegt Lugthart. Als geboren Rotterdammer, met vakantiebaantjes als onder meer waterklerk en een vader die cargadoor was, was een carrière in de haven desondanks geen uitgemaakte zaak. Na het vwo ging Ronald accountancy studeren. “Mijn vader vond dat wel een goed idee en het was toen een populaire studie.” Na een aantal jaren in de accountancy hield hij het voor gezien. “Ik hou meer van ondernemen, maar ik heb beslist een leuke tijd gehad bij wat nu PwC (accountants- en belastingadviseurs, red.) is, ik kwam bij de meest uiteenlopende bedrijven over de vloer.” Warme herinneringen: “Eind jaren tachtig als assistent accountant. Op vrijdagmiddagen zat ik hier niet ver vandaan tussen de havenarbeiders die aan het bier zaten met patat en een bal gehakt. Doe maar gewoon, het maakt voor mijn geen enkel verschil welk beroep iemand uitoefent.”

 ‘Een nieuwe omgeving en de omgang met mensen uit verschillende culturen, leverde me veel op. Ik ben er volwassener en rustiger door geworden’

Buitenland
Dat Lugthart terugkeerde in de warme schoot van de Rotterdamse haven, was mede te danken aan een eerdere ontmoeting met de broers Hans en Loek Vervat. Lugthart werkte voor diverse Vervat-bedrijven, als laatste bij de Matrans Group. Het contact is er nog steeds: “Met Hans eet ik altijd een tompouce, hier in Hotel New York.” Buitenlandervaring deed hij vervolgens op voor Steinweg Handelsveem, waarvoor hij eveneens werkzaam was na zijn terugkomst in de Rotterdamse haven. Als directeur Midden-Oosten woonde hij met zijn gezin in Dubai. “Voor een Rotterdammertje die elke straatsteen kent naar een plek waar alles anders is – dat was wel even wennen. Maar juist een nieuwe omgeving en de omgang met mensen uit verschillende culturen, leverde me veel op. Ik ben er volwassener en rustiger door geworden.” Het netwerk dat Lugthart opbouwde in zijn Vervat-tijd, bij Steinweg en in het buitenland, stelde hem in staat om zijn huzarenstukje bij RWG te verwezenlijken.

Skyscrapers
De CEO pendelt tussen Breda en Rotterdam. “Toen ik terugkwam uit het Midden-Oosten was Breda voor het gezin om een aantal redenen praktischer”, verklaart hij. Dan volgt een ode aan zijn geboortestad die er volgens hem enorm op vooruit is gegaan. “In Rotterdam wordt het steeds mooier rondom de rivier die haar zoveel goeds heeft gebracht.” Een triomfantelijke blik: “Goed hè? Zelf bedacht, haha.” Ook de hoogbouw kan hem bekoren. “Rotterdam heeft het lef om oude gebouwen te slopen en op die plekken multifunctionele skyscrapers neer te zetten waar naast woningen bijvoorbeeld ook hotels en restaurants in zitten. Dus afgezien van de skyline wordt de stad ook van bovenaf steeds mooier om te zien.” Durf en visie sieren de stad en haar bewoners, vindt Lugthart. Een toekomstige remigrant? De havenman laat het in het midden: “Sowieso ben ik vaak in Rotterdam en ach, afstanden zijn toch niets meer tegenwoordig.”

Jongensdroom
Ronald werd Havenman van het Jaar 2015. “Een grote eer, een titel die ertoe doet. Voor een diploma kan je leren, hiervoor niet.” De stichting Havenman/Vrouw van het Jaar oordeelde dat de RWG-baas aan de basis stond van ‘één van de meeste moderne, innovatieve en duurzame containerterminals van de wereld’ en dat hij een ’technologisch en organisatorisch uiterst complexe project – mede gelet op het grote aantal stakeholders – in goede banen heeft geleid’. Terug naar het begin: In 2012 werd Lugthart door DP World benaderd om namens de groep van aandeelhouders, RWG op de kaart te zetten. Een jongensdroom zo mooi, dat kón hij niet weigeren: “Waar kan je voor 1.3 miljard – miljárd hè! – een bedrijf in twee fases neerzetten? Om precies te zijn het operationeel maken van een volautomatische, volledig elektrische en CO2-neutrale containerterminal op een zandvlakte. Even gekscherend; het is waanzinnig dat er een Arabier op je afstapt en zegt: ‘Hier heb je een blauwdruk, regel het maar.’ Inclusief de financiering. Op het moment dat ik ja zei, wist ik dat ik geschiedenis ging schrijven. Of beter: ‘we’. Want dit doe ik uiteraard niet alleen.”

‘Voor mij is de klus nog niet klaar. En dan haak je niet voortijdig af’

Gebakkelei
Zonder wrijving geen glans. Lugthart werd eveneens geprezen voor de wijze waarop hij het conflict met de vakbonden, vanwege het ontbreken van een met de vakbond afgesloten cao, bijlegde. Hij wil eigenlijk helemaal niet praten over het gebakkelei van toen – “Ik kijk liever naar de toekomst” – maar vooruit: “Ik wist dat het niet makkelijk zou worden, leuk was anders, maar ik ben een ondernemer en heb als het nodig is veel geduld. Bovendien weet ik wat er leeft in de haven, omdat ik erin ben opgegroeid en er altijd tussen heb gestaan. Zodoende begrijp ik dus ook hún emotie en kant van de zaak.” Als consortium van bedrijven zonder Rotterdamse achtergrond in een uiterst competitieve omgeving, stond überhaupt niemand te wachten op de ‘new kids on the block’, vertelt hij. Maar ook dat is verleden tijd: “Nu, na drie jaar, blaast RWG een toontje mee. We zitten als serieuze partner aan tafel.”

Vastgebakken
Gevraagd naar toekomstplannen elders, zegt Lugthart honkvast te zijn. “Ik heb tot nu toe alle aanbiedingen afgeslagen. Ook die in het buitenland, want in Rotterdam komt een soortgelijke uitdaging nooit meer voorbij. Althans niet voordat ik met pensioen ga.” Emotioneel zit hij behoorlijk aan Rotterdam vastgebakken: “Als ik dan weer over de Van Brienenoordbrug rijd of op de Maasboulevard… Er zijn zoveel plekken in Rotterdam waar ik iets mee heb. Zo heb ik hier ook mijn vrouw ontmoet en studeren mijn oudste twee kinderen hier.” Ronald Lugthart besluit: “En ik ben loyaal. Allereerst aan de mensen die bij RWG werken en de stakeholders die mij het vertrouwen hebben gegeven om RWG op de kaart te zetten, maar ook aan de stad die mij zoveel heeft gegeven. Voor mij is de klus nog niet klaar en dan haak je niet voortijdig af. Ik vind het mooi om, samen met het Havenbedrijf Rotterdam, mee te bouwen aan de verdere ontwikkeling van de haven om zo de concurrentie voor te blijven. Uitdagingen genoeg!”